Και ο Devin Townsend ξέφυγε τελείως! Η μπάντα του διεστραμμένου Καναδού κατάφερε να γράψει ένα από τα πιο επιθετικά album των τελευταίων ετών και ίσως το καλύτερο, κατά πολλούς, album των S.Y.L..
Η πέμπτη κυκλοφορία τους, δίνει την αίσθηση μιας επίθεσης. Υπέρμετρη ταχύτητα, απίστευτη τεχνική απ΄ όλα τα μέλη της μπάντας με ανώμαλα riffs στις κιθάρες και έναν Gene Hoglan (σ.Α. δάσκαλος!!!) να ισοπεδώνει τα πάντα με τη συνεχόμενη δίκαση του. Αρκετά samples, πλήκτρα, μέχρι και παιδικές χορωδίες, ενώ τα φωνητικά απλά υποδηλώνουν την ψυχική κατάσταση του Townsend και μία ογκόοοοοοοδης παραγωγή με την κλασική cyber-ψύχρα που χαρακτηρίζει τους S.Y.L. Kαι έτσι όλα αυτά σε συνδυασμό, σου προκαλούν μια σύγχυση αν θα καταφέρεις να «βγάλεις» όλο το album που αυτό ίσως να είναι και το μόνο αρνητικό του.
Ο δίσκος ξεκινά με το “Imperial”, ένα κομμάτι 2:17 που σε βάζει με τη μία στο κλίμα του δίσκου. Blastbeat με το που πατάς το play και έπεται ένας πανικός απο κιθάρες που δημιουργούν μια επική αίσθηση, ενώ τα πλήκτρα δίνουν μια μυρωδιά απο Borgir στο κομμάτι. Συνέχεια και χωρίς καμία διακοπή ανάμεσα στα κομμάτια «εισβάλει» το “Skeksis” όπου η παράνοια συνεχίζεται. Μια σκισμένα και μια καθαρά φωνητικά, χορωδίες, μέχρι και ξυλόφωνο και το κομμάτι κλείνει με έναν κλασικό techno ρυθμό, τρέχα γύρευε δηλαδή!
Το album συνεχίζει κάπως έτσι μέχρι τέλους και πολύ απλά καταλαβαίνετε ότι εδώ έχουμε μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες για τις αρχές του 2005. Απο το album δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι οπότε ακούστε το όλο με προσοχή γιατί έχει να δώσει πολλά. Πάντως είμαι σίγουρος ότι κάτι πρέπει να βάζουν στο νερό εκεί στον Καναδά!
8.5
