Τέταρτη δισκογραφική απόπειρα των συμπατριωτών μας The Elysian Fields έπειτα από 4 χρόνια σιωπής και πραγματικά η ακρόαση του δίσκου σε κάνει να χαίρεσαι για την ποιότητα των εγχώριων σχημάτων.

Διάφορα μουσικά είδη συνδυάζονται εδώ. Από κατ’ εξοχήν electro goth στοιχεία (κυρίως στις αρχές των τραγουδιών αλλά και κατά τη διάρκειά τους) σε death και black ξεσπάσματα έως όμορφα μελωδικά μέρη. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι φλώρεψαν όπως μπορεί να πιστεύουν ορισμένοι δυσκοίλιοι. Η επιθετικότητα είναι διάχυτη και τελικά αυτή είναι που σου μένει.

Το εντυπωσιακό της όλης υπόθεσης είναι ότι όσο και να προσπάθησα δε βρήκα κάτι που να δείχνει ότι το συγκρότημα μιμείται άλλους. Ενώ υπάρχουν μπάντες που σου έρχονται στο μυαλό, είτε από τον goth χώρο είτε από death/black metal σχήματα σαν τους Dimmu Borgir των τελευταίων δίσκων, το να κατατάξεις τους The Elysian Fields είναι δύσκολο αφού τα τόσα στοιχεία που συνδυάζονται και εναλλάσσονται διαρκώς φτιάχνουν ένα σύνολο μοναδικό. Τους αξίζουν συγχαρητήρια που δε δίστασαν να προσθέσουν καινούρια πράγματα στον ήχο τους.

Ρισκάροντας θα πετύχουν, αφού και η παραγώγή είναι όπως πρέπει με τα synths να δίνουν το στίγμα, τα σωστά προγραμματισμένα drums να σαρώνουν αλλά και τις κιθάρες να γεμίζουν πωρωτικά με riffs άλλοτε επιθετικά και άλλοτε πραγματική επικούρα. Μοναδική ένσταση (και όχι σε επίπεδο παραγωγής) για τα φωνητικά τα οποία είναι λίγο άχρωμα αλλά δεν ενοχλούν σε καμία περίπτωση. Όταν η μπάντα έχει δική της ταυτότητα και δεν ακολουθεί την πεπατημένη τότε ακόμα και ένα μικρό ψεγάδι απορροφάται.

Κλείνοντας να ευχηθώ να μη χρειστεί να περάσουν άλλα τέσσερα χρόνια για να έχουμε καινούριο δίσκο. Αν όμως είναι όπως ο συγκεκριμένος τότε χαλάλι η αναμονή.


8