Μια αμφιλεγόμενη μορφή του metal χώρου γενικότερα, με αρκετά μεγάλη προϊστορία όντας μέλος των πάλαι ποτέ μεγάλων του black metal Emperor, ο Mortiis, επιστρέφει με το “The Grunge”, το διάδοχο του αρκετά αποδεκτού ιδιαίτερα από τον τύπο “The Smell Of Rain” του 2001, που ίσως είναι και ό,τι καλύτερο έχει να δώσει αυτή η καρικατούρα της μουσικής…
Το cd ξεκινάει και σε προϊδεάζει για το τι θα επακολουθήσει. Electro, industrial, λίγο ambient, αυτή τη φορά με κανονική μπάντα να τον συνοδεύει (2 κιθάρες και τύμπανα). Η αρχή δε θα έλεγα ότι είναι και η καλύτερη, γιατί στο πρώτο λεπτό του πρώτου κομματιού, το μυαλό μου πήγε σε μαγαζιά της παραλιακής, καλοκαιράκι, τις κοπέλες στα μπαρ με τις όσο το δυνατόν πιο κοντές φούστες τους (κάτι που πάντα μας βρίσκει σύμφωνους), να λικνίζονται στους ρυθμούς του τσιφτετελιού… γιατί τέτοιο ρυθμό έχει μέσα το πρώτο κομμάτι. Γελάω και συνεχίζω την ακρόαση γεμάτος περιέργεια του τι θ’ ακολουθήσει. Ευτυχώς η συνέχεια ήταν καλύτερη απ’ ότι περίμενα. Οπαδός του είδους δεν είμαι, αλλά μπορώ να πώ ότι το εν λόγω cd ήταν αρκετά καλύτερο από άλλα παρομοίου είδους ακούσματα που είχα στο παρελθόν, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι και κάτι ιδιαίτερο.
Το κακό είναι ότι τέτοια μουσική δεν αντέχω περισσότερο από 10-15 λεπτά το πολύ. Έτσι το ότι άκουσα όλο το “The Grudge” αποτελεί ένα προσωπικό άθλο και η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και τόσο χάλια όσο ο γενικότερος χώρος που ανήκει ο δίσκος. Έχει ορισμένες αξιοπρόσεκτες σιτγμές, όπως το “Twist The Knife”, το οποίο είναι κατά τη γνώμη μου το πιο καλό κομμάτι του δίσκου. Συμπαθητικό είναι επίσης και το “The Loneliest Thing”, όπως και τα “Decadent, Desperate” και το “The Grudge” με την εισαγωγή με τις disco επιρροές (κυρίως λόγω ήχων) το οποίο επίσης είναι και το single και videoclip του δίσκου. Κατά τα άλλα όμως τίποτα. Προσωπικά δεν αντέχω ν’ ακούω ρυθμούς των ελεεινών χορευτικών beat ν’ ανακατεύονται με “βαριές” κιθάρες όπως κάνει κι εδώ ο Mortiis. Ίσως είναι το μόνο “πάντρεμα” του metal που δεν μπορώ να χωνέψω. Και για να είμαι ειλικρινής, αυτό δε μ’ αφήνει να εκτιμήσω περισσότερο το εν λόγω cd.
Σε γενικές γραμμές ο δίσκος δεν κρύβει εκπλήξεις ειδικότερα για όσους παρακολουθούν τον Mortiis, αλλά πηγαίνει τον ήχο του ακόμα πιο μακριά και τον κάνει ακόμα περισσότερο πολύπλοκο, παράξενο, συνεχίζοντας πάντα στο δικό του μοναδικό/μοναχικό μονοπάτι. Είμαι ειλικρινά περίεργος να τον δώ live όταν θα έρθει στη χώρα μας τον Οκτώβρη με support τους Susperia.
4
