Λογικό είναι οι περισσότεροι να μην γνωρίζετε το όνομα του Stan Bush. Φαντάζομαι ότι μόνο οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν ασχοληθεί με καλλιτέχνες όπως ο Rod Stewart και ο Phil Collins (με ή χωρίς τους Genesis), ώστε να έχουν κάποιο ενδιαφέρον στον Stan Bush. Ω, τι σύμπτωση! Ο κιθαρίστας στο προσωπικό σχήμα του βετεράνου στο χώρο του μελωδικού rock Stan Bush, Tim Pierce, έχει συνεργαστεί με τους παραπάνω κυρίους.

Η σφραγίδα του κιθαρίστα είναι τρομερά έντονη και αποτυπώνει μια νοσταλγία για το ραδιοφωνικό rock περασμένων δεκαετιών. Το θέμα είναι όμως ότι οι συνθέσεις μυρίζουν φρεσκάδα, η παραγωγή καταφέρνει να ηχεί παλιομοδίτικη και μοντέρνα ταυτοχρόνως και εν τέλει το ‘Shine’ έχει μεταβληθεί στο καλοκαιρινό μου soundtrack στις χαλαρές βόλτες με το αυτοκίνητο στα νησάκια (ή κάπως έτσι). Δίνοντας βάση στη παραπάνω χρήση, αντιλαμβάνεστε τα χαρακτηριστικά του δίσκου.

Για να σας βοηθήσω, ο δίσκος είναι χαρούμενος, ακούγεται πανεύκολα χωρίς να γίνεται βαρετό AOR και λειτουργεί ως…αναψυκτικό μέσα στη ζέστη. Χαλαρωτικό, χαλαρωτικό και κόντρα χαλαρωτικό, με ορισμένες μελωδίες που θα ταίριαζαν περισσότερο στο κοινό του MTV και στο νέο-ροκ τύπου Avril Lavigne. Η διαφορά είναι όμως ότι ο δίσκος φωνάζει «ποιότητα» από μακριά. Δεν είναι μόνο τα ονόματα που πλαισιώνουν τη εύηχη χροιά του Stan Bush. Είναι η γενικότερη αίσθηση του μουσικά άρτιου που μεταδίδεται και που φτιάχνει τη διάθεση.

Φυσικά η έννοια του άρτιου είναι υποκειμενική εφ΄όσον δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, αλλά ταυτόχρονα είναι η ειδοποιός διαφορά της δουλειάς του Stan Bush απέναντι σε σωρεία εμπορικών κυκλοφοριών. Και η σύγκριση γίνεται διότι το ‘Shine’ κυκλοφορεί από την υπερ-δραστήρια ιταλική δισκογραφική Frontiers Records, που φυσικά δεν είναι ούτε Sony ούτε Warner. Είναι μια εταιρεία που σιγά-σιγά μαζεύει την αφρόκρεμα του προοδευτικού και μη rock και διάφορα metal-projects, κοινό χαρακτηριστικό των οποίων είναι ότι απευθύνονται σε ακροατές με γνώσεις και ικανότητα διαχωρισμού του εμπορικού από το ποιοτικό. Ο δίσκος του Stan Bush θα μπορούσε να ήταν το πρώτο και ο χρόνος θα δείξει. Είναι όμως σίγουρα το δεύτερο, είναι ό,τι χρειάζεται κανείς για να αναζωογονείται που και που μέσα στο χαμό του καλοκαιριού, είναι ένα μάθημα για το πώς θα έπρεπε να ηχεί ο Bon Jovi τώρα που έχει μεγαλώσει.

Οι metalheads με ανοιχτά κεφάλια, μυαλά και αυτιά, εκείνοι που θέλουν να έχουν κάτι πιο εύπεπτο μέσα στο αυτοκίνητο όταν μπαίνει η γκόμενα μέσα, εκείνοι που ρεμβάζουν στο ηλιοβασίλεμα ας το τσεκάρουν και μόνο χαμόγελα θα σκάσουν στο χειλάκι τους. Βρίσκονται 10 κομμάτια μακριά…


8