Ο Σουηδός κιθαρίστας Kee Marcello (του οποίου το αληθινό όνομα είναι Kjell Lovbom) είναι ένας μέσου βεληνεκούς καλλιτέχνης, γνωστός κυρίως στη χώρα του. Ευρύτερα γνωστός είναι λόγω της προσχώρησης του στους Europe γύρω στο 1987 για να αντικαταστήσει τον John Norum, ενώ το ‘The Final Countdown’ ήταν ήδη ηχογραφημένο.
Το προσωπικό του σχήμα πλαισιώνεται από τον γνωστό μας Snowy Shaw (ex-King Diamond, ex-Mercyful Fate, ex-Memento Mori, Notre Dame, Dream Evil κ.ά.) στα drums και κάποιον κομπάρσο Klaatu στο μπάσο. Η δουλειά ‘Melon Demon Divine’ κυκλοφορεί από την Ιταλική Frontiers Records και φιλοδοξεί να πιάσει μεγάλο μέρος του γενικότερου σκληρού ήχου. Ο λόγος έχει να κάνει με την ποικιλία μουσικών υφών που το απαρτίζουν καθώς θα βρει κανείς από ραδιοφωνικές ψευδο-rock στιγμές μέχρι ρυθμικό κιθαριστικό metal και τύπου Korn μετα-μοντερνισμούς.
Φαντάζομαι λοιπόν ότι ο εν λόγω δίσκος λειτουργεί ως επίδειξη ικανοτήτων, καθώς ο τύπος αναλαμβάνει και τα φωνητικά, με αδιάφορα όμως αποτελέσματα. Η χροιά του φαίνεται να ταιριάζει περισσότερο σε μια grunge ατμόσφαιρα που καλλιεργείται κατά τόπους, αν και δεν παύει να θυμίζει Bryan Adams που και που, ενώ δε λείπουν και τα διπλό-ηχογραφημένα φωνητικά όταν το ζητούμενο είναι τα πιασάρικα ρεφρέν. Σε αυτές τις περιπτώσεις αναλαμβάνουν ρόλο και κάποια πλήκτρα σε Hammond ήχους. Όλο το πακέτο κυμαίνεται σε μέσους ρυθμούς, ενώ ακόμα και τα κιθαριστικά solos είναι ευδιάκριτα και δεν «τρελαίνονται».
Αυτός που τρελαίνεται είναι ο ακροατής ο οποίος εν τέλει παλεύει να βρει ένα νόημα πίσω από το δίσκο ο οποίος στις πιο εμπορικές του στιγμές δεν παρουσιάζει κάτι καινούργιο, ενώ όταν πάει να βαρύνει, αποτυγχάνει παταγωδώς. Το ηχοτοπίο πράγματι παρουσιάζει ποικιλία και επιχειρεί ας πούμε να παντρέψει Bon Jovi με πιο αυστηρές γραμμές στις οποίες πάντως ο Snow Shaw δεν κάνει αισθητή τη παρουσία του. Ο χώρος είναι ελεύθερος για τον Kee Marcello ο οποίος πραγματοποιεί αρκετές στροφές 180 μοιρών μέσα στα ίδια τα κομμάτια, εντέχνως μεν αλλά ατόπως δε. Για παράδειγμα, το συμπαθές “Hey Romeo” πάει να θυμίσει Europe και το γυρνάει με μαεστρία σε alternative rock αλλά τελικά η δεύτερη γεύση είναι αυτή που μένει.
Το τυπικό κομμάτι αντιπρόσωπος του δίσκου είναι το δέκατο “Evil Ways” που από δίκαση και αμερικάνικο riffing καταλήγει σε πιασάρικο ρεφρέν. Κάπως έτσι ηχεί ο δίσκος, με συνεχείς και πετυχημένες εναλλαγές αν και κάπου χάνεται η ουσία.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως ο σκοπός του Marcello είναι να παντρέψει όσο περισσότερο μπορεί τα διάφορα είδη μουσικής τα οποία φαντάζομαι ότι ακούει. Το πάντρεμα ως εγχείρημα είναι επιτυχημένο. Η ικανοποίηση του ακροατή τολμώ να πω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι περισσότερο υποκειμενική από ποτέ. Ίσως αν το αντιμετωπίσει κανείς πιο χύμα, και αν δεν διυλίσει τον κώνωπα ψάχνοντας για ταμπέλες όπως συμβαίνει στο παραπάνω κείμενο, να το απολαύσει με τον τρόπο που το προορίζει ο δημιουργός του.
6
