Η πολυφορεμένη προσέγγιση στο ευρωπαικό power metal φαίνεται να έχει οδηγήσει το είδος σε κορεσμό. Κορεσμό πρωταρχικώς συνθετικό, αλλά και εκτελεστικό, από τη στιγμή που ολονών το παίξιμο μοιάζει. Το μελωδικό power metal της ηπείρου μας απαιτεί «μουσικούς» με όλη τη σημασία της λέξεως. Δεν μπορεί να βγεί τόσο αυθόρμητα όσο τα άλλα είδη της σκληρής μουσικής. Αν δεν έχεις υψίφωνο τραγουδιστή με στοιχειώδεις γνώσεις ερμηνείας σε διάφορες κλίμακες, 9 στις 10 θα πέσεις έξω (η μια περίπτωση είναι οι Blind Guardian).

Οι Edguy ηγούνται από έναν πράγματι ταλαντούχο τραγουδιστή, αλλά στερούνται έντονης προσωπικότητας σε όλες τις άλλες θέσεις του σχήματος. Άλλο ένα Γερμανικό σχήμα με ένα «τσιρίχτρα», έναν «διπλοπεταλλιέρη» και τρεις κομπάρσους να γεμίζουν το χώρο; Όχι! Όχι γιατί ο Tobias Sammet είναι τελικά κάτι παραπάνω από ταλαντούχος, και ο κιθαρίστας Jens Ludwig σε σημεία του νέου δίσκου “Mandrake” καταφέρνει να βγάζει τουλάχιστον φωτιές.

Αυτά βέβαια δεν αλλάζουν το γεγονός ότι το συγκρότημα ανήκει στην κατηγορία των κορεσμένων συνθετικά και εκτελεστικά. Είναι μάλλον σαφές ότι δεν θα βγεί ποτέ δίσκος μελωδικού metal αντάξιος των προγόνων του. Εν πάσει περιπτώσει, το είδος αυτό της μουσικής έχει σταθερό πυρήνα οπαδών που ίσως αδιαφορήσει για τα παραπάνω. Για όσους ξέρουν τι να περιμένουν από καινούργιες κυκλοφορίες σαν το “Mandrake”, τα παρακάτω σχόλια είναι κατατοπιστικά.

Ο δίσκος λοιπον ξεκινάει με το “Tears of a Mandrake” το οποίο αναφέρεται ευθέως και στο τίτλο του δίσκου. Ο μανδραγόρας είναι μια ρίζα με υποτιθέμενες μαγικές ιδιότητες. Τη σύνδεση με τα «περιαυτολογικά», «αμπελοφιλοσοφικά», κοινωνικά μηνύματα-του κομματιού και του δίσκου γενικότερα- αφήνεται σε εσάς. Το πρώτο κομμάτι πάντως είναι από τα καλύτερα του δίσκου, με όμορφη ειαγωγή που δένει με το πραγματικά εμπενυσμένο μουσικό θέμα. Το δε chorus κολλάει σε βδέλλα και πραγματικά εξυψώνει ψυχολογικά τον ακροατή. Χορωδιακά φωνητικά, παρέα με τον Sammet, ή μόνος του ο frontman και το τελικό αποτέλεσμα είναι πραγματικά κορυφαίο.

Όχι τόσο καλή η κατάσταση στο “Golden Dawn” που ακολουθεί, το οποίο σφίζει από επιρροές που δεν μπορείς να καταλάβεις από που έρχονται. Στοιχεία από πολλά κομμάτια που γνωρίζετε όλοι σας και ένα χαρούμενο chorus. Αλλά υπάρχει το μεγάλο «αλλά». Αρκετά πια αυτός ο χαμός στα drums παρέα με τα «aaaaaaahh” keyboards και στη κορυφή οι υψηλές νότες στα φωνητικά. Τα διάφορα solos κάτι καταφέρνουν, εντούτις το power metal μπορεί και πρέπει να παίζεται λίγο πιο τεχνικά.

Πάρτε για παράδειγμα το “Jerusalem” που ακολουθεί. Riffs κατά κόρον, αλλά και ακουστική κιθάρα που αποτελεί εξαιρετική επιλογή. Ποικιλία ρυθμών στα drums, καθώς και στα ύψη που τραγουδάει ο Sammet. Κομμάτι που δεν χαρακτηρίζεται από αρχή-μέση-τέλος και αυτό λειτουργεί θετικά, από τη στιγμή που πρόκειται για σύνθεση απίστευτα δεμένη. Η δε εναλλαγή στα 3 λεπτά προσδίδει έναν μεγαλοπρεπή χαρακτήρα ακουλουθούμενη από συνδυασμό lead με ακουστική κιθάρα. Ο δίσκος έχει αρκετές εκπλήξεις και όποιος τις ανακαλύπτει πραγματικά απολαμβάνει την ικανότητα των Γερμανών.

Επόμενο κομμάτι είναι το “All the clowns” του οποίου ίσως έχετε παρακολουθήσει το videoclip. Έντονες οι αναφορές σε Hammerfall, εμπορική χροιά, χαρούμενο chorus, μετρημένες αλλά δουλεμένες κιθάρες και εν τέλει όλα καλά γι’αυτό που ήθελε το σχήμα: ένα έυκολο μεν, με προσωπικότητα δε, κομμάτι, ιδανικό για videoclip.

To “Nailed to the wheel” στη θέση 5 αποτελεί χαλαρά τη κορυφαία στιγμή του δίσκου, και χωρίς υπερβολή ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει και εμφανίσει κανείς υπό την ταμπέλα POWER metal. Έτσι με κεφαλαίο. Ακούστε το με όση ένταση αντέχουν τα κακόμοιρα τα ηχεία σας και θα καταλάβετε. Επιθετικότητα μέχρι τελικής πτώσεως στις κιθάρες, δύναμη στα drums, οργή (ακούστε Sammet να ουρλιάζει θυμωμένος και θα πάθετε) στα φωνητικά. Σύνθεση-λόγος για απόκτηση του δίσκου. Τελεία και παύλα.

10:36 η χρονική ένδειξη δίπλα από το τίτλο “The pharaoh”. Για να δούμε. Το καμάρι του δίσκου στα χαρτιά, προσπαθεί να αποσπάσει το συνήθη χαρακτηρισμό «έπος». Αρκετά βαρύ, αργόσυρτο, με ήχο που φέρνει στο μυαλό το τίτλο του κομματιού. Εναλλαγές, ποικίλες συνθέσεις ενωμένες, όλες όμως έντεχνα ταιριασμένες μεταξύ τους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό και επιβλητικό. Κοινό θέμα μέχρι τα 3μισι λεπτά, αλλαγή κάπου στη μέση (προσέξτε την α-λα Savatage πολυφωνία τα 5μισι λεπτά), καταιγίδα στα 7μισι λεπτά και όλα καλά μέχρι το τέλος. Keyboards στο background, solos, και γκάζια μέχρι την επιστροφή στο αρχικό θέμα. Παρ’όλα αυτά δεν αποτελεί το κομμάτι της χρονιάς, αλλά σίγουρα ξεχωρίζει και φανερώνει το διαφορετικό χαρακτήρα που βγάζει το metal όταν έχει χρονικά περιθώρεια.

Ελαφρώς μελιστάλακτη η μπαλάντα “Wash away the poison” η οποία μάλλον υπάρχει απλώς επείδή «πρέπει». Κλασσικό beat, φορεμένη μελωδία (ίσως σας θυμίσει το πρόσφατο Megadeth) κλπ κλπ. Περιττές οι λεπτομέρειες. Περιττό επίσης να περιγραφεί πόσο κλασσικό power κομμάτι είναι το “Fallen angels”. Είναι περιττό να εξηγείται το γιατί το chorus είναι μελωδικό, ακούγεται ευχάριστα, αλλά του λείπει το «κάτι».

Εκ διαμέτρου αντίθετα τα πράγματα στο “Painting on the wall” το οποίο είναι το πιο σωστά δομημένο κομμάτι, χωρίς «τυφλές» διπλοπεταλιές, χωρίς κούφιες κιθάρες και με ένα απίστευτο chorus που φέρει τη φωνή (και υπογραφή) του καλύτερου σύγχρονου συνθέτη στο ευρωπαικό power metal. Πρόκεται για κομμάτι που μπορεί να σας φτιάξει τη μέρα. Είναι πιο απλό απ’ότι νομίζετε...

“Save us now” τιτλοφορείται το επίσημο κλείσιμο του δίσκου. Μέχρι το chorus όλα βαίνουν καλώς. Αλλά μετά στραβομουτσουνιάζουμε για υπάρχουν σημεία του κομματιού δουλεμένα στο πόδι. Ενδιαφέροντα σημεία, αλλά και «κοιλιές» που τελικά ρίχνουν το κομμάτι. Ανεπισήμως, δηλαδή στη limited edition, θα ακούσετε και το “The devil & the savant” να κλείνει το δίσκο. Μεμονωμένο ίσως ναμην εντυπωσιάσει, αλλά με ολόκληρο το δίσκο στη πλάτη του, δημιουργεί καλές εντυπώσεις. Κλασσικά, το κεντρικό του σημείο είναι το «ρεφρέν» το οποίο εν μέρει είναι χορωδιακό με τον ηγετικό τελικά Sammet να δίνει ρέστα.

Συνοπτικά, για όσους λοιπόν ξέρουν τι να περιμένουν από ένα τέτοιο δίσκο, η κατάσταση είναι σαφής. Το “Mandrake” ικανοποιεί και με το παραπάνω. Έχει μέτριες στιγμές προχειρότητας, αλλά το ταλέντο και οι φυσικές ικανότητες κάνουν μια διαφορά από τη πιάτσα. Για όσους δεν ξέρουν τί να περιμένουν, και έχουν υψηλές απαιτήσεις από ένα σχήμα που αποσπάει ελπιδοφόρα σχόλια, το “Mandrake” στέκεται όρθιο στα αυτιά τους. Καταφέρνει να τραβάει την προσοχή και να την κρατάει, ειδικότερα όταν μιλάμε για κομμάτια στα οποία δόθηκε ιδιαίτερη μνεία στο κείμενο αυτο.




7