Κάπου στα 1985, τόπος η Βέροια, σχηματίζονται οι Τεμπέληδες Της Εύφορης Κοιλάδας. Ιδρυτικά μέλη, οι Στέλιος Παπαϊωάννου - Σαλβαδόρ, Γιώργος Παπαϊωάννου και ο Δημήτρης "Μπάννυ" Βασιλειάδης. Δεν θα αργήσουν πολύ να μετονομαστούν σε Λεγεώνα Των Ξένων, να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και να εγκατασταθούν στη Θεσσαλονίκη, αφού πρώτα τη θέση του Βασιλειάδη στις κιθάρες έχει πάρει ο Παύλος Παυλίδης. Ευθύς αμέσως, έχοντας καβατζώσει και δικό τους όχημα, αρχίζουν να οργώνουν συναυλιακά τη Βόρεια Ελλάδα, παίζοντας τα πρώτα από εκείνα τα πυραυλοκίνητα live, που έμελλε αργότερα να τα νοιώσει στο πετσί του σύσσωμο το rock σινάφι της χώρας. Κόβουν ένα demo με έξι τραγούδια, αλλάζουν για τελευταία φορά το όνομά τους, τα βρίσκουν με την Ano Kato Records και το Φλεβάρη του ’88 κυκλοφορούν το πρώτο, ιστορικό πλέον, δισκάκι τους.     
 
Θα μπορούσα άνετα να αρχίσω να πολυλογώ κοινοτυπίες για αντί-σταρ και αντί-ήρωες, για punk attitude και για προσωπικούς δαίμονες. Καλές οι σάλτσες, αλλά εκείνο που έκανε το album Μωρά Στη Φωτιά να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα, ανάμεσα στο συνονθύλευμα των underground δίσκων της εποχής, ήταν η pop φλέβα του. Υπήρχαν δίσκοι που καθρέφτιζαν πολύ πειστικότερα το punk πνεύμα των ημερών, το οποίο, όπως πάντα, είχε φτάσει αργοπορημένα στη γειτονιά μας, ή τη new wave μόδα, που δεν μετρούσε πολύ καιρό από την πρώτη της γνωριμία με τα αυτιά των ψαγμένων Ελλήνων πιτσιρικάδων. Σχεδόν κανένας όμως δεν είχε αυτή την pop πνοή, που θα τον έσπρωχνε πέρα από τα στενά όρια του όποιου είδους. Το να πετυχαίνεις να συναντήσεις τους πολλούς και μάλιστα χωρίς την παραμικρή έκπτωση - όχι στη μέση δηλαδή, αλλά στη δικιά σου πλευρά - νομίζω πως ξεχωρίζει τους απλά καλούς από τους μεγάλους δίσκους. Κι εδώ με ένα τέτοιο παράδειγμα έχουμε να κάνουμε.
 
Είκοσι χρόνια έχουν περάσει και δεν νομίζω πως έχω ξανακούσει ελληνικό album με τόσο φονικό μπάσο. Με τέτοια «αυτή-είναι-η-τελευταία-μου-βραδιά» ερμηνεία και με έναν εσωτερικό ρυθμό, σχεδόν ζωντανό οργανισμό, που θα έκανε μέχρι και τον παπά της ενορίας να σιγοχτυπά ένοχα το σκαρπίνι του στο πάτωμα. Που να ’ξερε πως το τραγουδάκι το οποίο κρυφογουστάρει λέει για αγγέλους. Για τη σκόνη τους. Κάπως έτσι φτάνουμε και στον θρίαμβο των στίχων. «Rock με ελληνικούς στίχους; Άσε ρε μάστορα, έχεις ακούσει ρεμπέτικο στα αγγλικά;». Εάν συμφωνείτε, ορίστε και η διάψευσή σας. Τούτο το δισκάκι - υπάρχουν κι άλλα - είναι η απόδειξη πως το rock ‘n’ roll μπορείς να το μιλήσεις ακόμα και στα σουαχίλι, αρκεί να μπορείς. Είναι το “Μανιφέστο” μιας προσωπικής επανάστασης εξ’ αρχής καταδικασμένη να πνιγεί στο αίμα, με ευθύνη τόσο της άρχουσας τάξης, όσο και του ίδιου του επαναστάτη. Είναι το “Παυσίπονο” που ξέρεις πως θα σου απαλύνει τον πόνο πρόσκαιρα και οι “Υποσχέσεις” που γλυκαίνεσαι όταν τις ακούς, αν και κατά βάθος ξέρεις πως άδικα θα περιμένεις να πραγματοποιηθούν.
 
Αυτά τα εννιά τραγουδάκια δεν κάνουν θαύματα. Αλλά μπορούν, για όσο διαρκούνε, να «κλείσουν το πηγάδι της ψυχής» κάθε νέου, στο σώμα ή στο μυαλό, το οποίο ξεσπά κατά δικαίων και αδίκων, χωρίς πολλές φορές να ξέρει τι του φταίει. Δεν είναι και λίγο…
 
Track List
 
1. Κάτω Στην Πόλη
2. Σκυλίσια Μέρα
3. Αδέλφια Στην Κόλαση
4. Ηρωίνη
5. Το Παυσίπονο
6. Μανιφέστο
7. Υποσχέσεις
8. Το Παιχνίδι
9. Third Uncle *
 
* Μήπως ο Brian Eno, εκτός από πατέρας του ambient, ήταν και παππούς του post punk; Τσεκάρετε τα δύο του πρώτα solo albums…