Και νέα δισκογραφική δουλειά εκδώσανε πρόσφατα οι Crippled Black Phoenix και στην Ελλάδα έρχονται για δύο συναυλίες: την ερχόμενη Πέμπτη 8 Μαρτίου θα βρίσκονται στο αθηναϊκό Κύτταρο, ενώ την επομένη (Παρασκευή 9/3) θα παίξουν στο Eightball της Θεσσαλονίκης. Έτσι αναζητήσαμε τον ιθύνοντα νου της βρετανικής αρμάδας, Justin Greaves, για να μας απαντήσει σε ορισμένες εύλογες απορίες...
Δηλώνετε πως δεν είστε μια μπάντα από το Μπρίστολ, δεν είστε side project των Mogwai ή των Portishead, δεν είστε εκφραστές του post-rock ούτε και μουσική κολεκτίβα. Τι δηλώνετε, στην τελική;
Απλά τίποτα από όλα τα παραπάνω!
Το τελευταίο σας άλμπουμ αναφέρεται στον Άνθρωπο με τον χαρακτηρισμό του «Πανούργου Πίθηκου». Είναι το ταλέντο μας στην εξαπάτηση το πρωταρχικό στοιχείο που μας διαχωρίζει από τα υπόλοιπα πλάσματα;
Δεν θεωρώ ότι οι άνθρωποι κατέχουν την αποκλειστικότητα στον τομέα της εξαπάτησης. Αλλά στην αποφασιστικότητα με την οποία επιδιώκουν τα αποτελέσματα αυτής, θα απαντούσα ότι σίγουρα ναι, την κατέχουν. Η ελευθερία επιλογής, σε συνδυασμό με την ικανότητα διαχωρισμού του καλού από το κακό, μας δίνει υπέρογκη ευθύνη όσον αφορά στις πράξεις μας. Ευθύνη όμως που οι άνθρωποι εν γένει δεν μπορούν να διαχειριστούν. Αντίθετα με τα υπόλοιπα πλάσματα που είναι ικανά για πανούργες πράξεις, εμείς έχουμε φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο, πολύ πέρα από το ακριβοδίκαιο αποτέλεσμα της άτακτης φύσης μας.
Ένα από τα κοινά σημεία στη θεματολογία των δίσκων σας είναι η διαιωνιζόμενη διαφθορά της ανθρωπότητας. Σε ποιον βαθμό πιστεύετε ότι ο Δυτικός πολιτισμός έχει υποπέσει σε μια δίχως τελειωμό κατρακύλα; Θεωρείτε πως κάτι τέτοιο αφορά το σύνολο της υφηλίου;
Μας αφορά σίγουρα όλους. Είναι μια αιώνια πάλη με τους εαυτούς μας σε πρώτη φάση και, εν συνεχεία, με τον κόσμο που μας περιβάλλει. Πιστεύω πως το κύριο στοιχείο που πραγματευόμαστε σε διάφορες βαθμίδες στο σύνολο της δισκογραφίας μας είναι το ότι, ακόμα και σε έναν φαινομενικά τέλειο κόσμο, η ανθρώπινη φύση μας κρατάει δέσμιους σε έναν συγκεκριμένο, αδιέξοδο τρόπο σκέψης. Ο Δυτικός κόσμος είναι χαμένος αυτές τις μέρες και στο Ηνωμένο Βασίλειο τα πράγματα δείχνουν αρκετά σκούρα. Η απάθεια των ανθρώπων δεν βοηθάει και προσωπικά με κάνει να νιώθω παράταιρος, ως μέλος μιας τέτοιας κοινωνίας. Στην πραγματικότητα δεν προσπαθούμε να κάνουμε κάποια βαρυσήμαντη δήλωση για το πώς θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε να έχουν τα πράγματα –απλά παίζουμε μουσική χωρίς να επηρεάζουμε στο ελάχιστο τις εξελίξεις. Είναι όμως μια βασική διέξοδος των σκέψεών μας, η οποία στην τελική ανακουφίζει το μυαλό μας, ενώ επικοινωνεί στον κόσμο τις απόψεις μας. Η ανθρωπότητα, ειδικά το μέρος αυτής που κατέχει την εξουσία, είναι διεφθαρμένη. Το μόνο που εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε αληθινοί στους εαυτούς μας και να ορθώνουμε τη φωνή μας όταν πρέπει, ανεξάρτητα από το αν ακούγεται ή όχι.
Θεωρείτε πως θα έπρεπε να προσδοκούμε σε ένα παγκόσμιο ξύπνημα; Και σε ποιον βαθμό θα μπορούσε κάτι τέτοιο να είναι εφικτό σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;
Πιστεύω σε μια επανάσταση της Κοινής Λογικής. Δεν γνωρίζω εάν θα την προλάβουμε κατά τη διάρκεια της δικής μας ζωής, αλλά, όπως κι εσείς είπατε, είναι μια προσδοκία –και μερικές φορές πρέπει να στηριζόμαστε σε αυτήν την ελπίδα. Είναι πολύ απλό (και εύκολο) να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να επικεντρωθούμε στα αρνητικά στοιχεία των εαυτών μας ως ανθρώπινα όντα, ή να προτιμήσουμε καταστροφολογικά θεματολογικά μοτίβα. Όμως υπάρχει αρκετή μαυρίλα στις ζωές όλων μας. Και όταν ζεις σε δύσκολες εποχές, αυτό μάλλον επιδρά ελπιδοφόρα στις ψυχές για κάτι καλύτερο, παρά μίζερα. Προσωπικά αντλώ δύναμη από τη συνολική και έμπρακτη δυναμική των ανθρώπων απέναντι σε κάθε μορφή αδικίας και καταπίεσης: μου προσφέρει κάτι στο οποίο να πιστεύω. Δεν δηλώνω θρήσκος, αλλά η πίστη είναι ένα πολύ δυνατό όπλο εφόσον απευθύνεται στους εαυτούς μας, στους γύρω μας ή σε κάτι εποικοδομητικό ή καλλιτεχνικό –όπως η μουσική για παράδειγμα. Οι πιο χαλεποί καιροί γεννούν και τη δυνατότερη τέχνη.
Φαίνεται ότι υπάρχουν τρεις θεματικοί πόλοι στο νέο σας δισκογράφημα: το «Νήμα», η «Παγίδα» και τα «Μπλουζ του Ανθρώπου». Θα μπορούσες να μας πεις δυο λόγια για αυτά τα κεφάλαια και για τον σκοπό της ύπαρξής τους;
Αρχικά, το Νήμα αφορά στα κοινά σημεία επαφής μεταξύ διαφορετικών χωρών και πολιτισμών, ανεξαρτήτως του αν είναι θετικά ή αρνητικά. Η Παγίδα αφορά ένα «κάλεσμα στα όπλα», μεταφορικά μιλώντας πάντα: να στήνουμε ευφυείς παγίδες σε όσους απειλούν τα πιστεύω μας. Τα Μπλουζ τώρα είναι ένας θρήνος για τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου. Σαν να παραδεχόμαστε ότι, όσο κι αν επιζητούμε την αλλαγή του κόσμου προς το καλύτερο, πάντοτε θα υπάρχει αδικία και διαφθορά... Ο μόνος τρόπος επικράτησης πάνω σε αυτήν τη φοβία είναι η ελπίδα. Ο νέος μας δίσκος δεν είναι στην πραγματικότητα ένα κόνσεπτ άλμπουμ, με τη στενή έννοια του όρου. Αφορά σ’ ένα κοινό αίσθημα, το οποίο διαχέεται στο σύνολό του –είτε γίνεται αντιληπτό από το κοινό. είτε όχι. Όλα άλλωστε τα άλμπουμ των Crippled Black Phoenix περιέχουν ιστορίες και κεντρικές ιδέες, στην τελική όμως έχουν να κάνουν με το τι διάθεση έχουμε και το τι προσπαθούμε να περάσουμε προς τα έξω. Το (Mankind) The Crafty Ape δεν αποτελεί εξαίρεση. Αν ο κόσμος μπορέσει να συνδεθεί μαζί του, είτε μουσικά είτε θεματικά, τότε θα έχουμε πετύχει μια μικρή νίκη.
Με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι κατορθώνετε και συνδυάζετε και σε αυτόν τον δίσκο τις σκοτεινές ηχητικές επιθέσεις τις οποίες ενίοτε εξαπολύετε, σε συνδυασμό με μια περισσότερο οπτιμιστική μελωδική ματιά;
Η ειλικρινής απάντηση είναι ότι... δεν γνωρίζω πώς το πετυχαίνουμε! Απλά προσπαθούμε να είμαστε ειλικρινείς προς την ίδια τη μουσική, να την αφήνουμε να εξελίσσεται με τον δικό της ρυθμό, να την υπηρετούμε και να μην τα σκατώνουμε! Το κατά πόσο τα καταφέρνουμε δεν το γνωρίζω, η διαδικασία ωστόσο αποτελεί μια διαρκή εμπειρία γνώσης, την οποία ελπίζουμε να εμπλουτίζουμε αδιάκοπα στο μέλλον. Επαφίεται άλλωστε και στην εκάστοτε διάθεση και στις εμπειρίες μας μέσα από την ίδια τη ζωή, αυτά καθορίζουν την τελική μορφή της μουσικής μας. Μας αρέσει να δίνουμε στον κόσμο κάτι για να έχει να σκεφτεί και να εκτιμήσει με τον καιρό όλο και περισσότερο. Συν του ότι θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά κυνικό –οπότε πάντοτε θα βρίσκεις ξυράφια κρυμμένα στις καραμέλες μου.
Ποια είναι η οπτική σας πάνω στα τρέχοντα δυσάρεστα ζητήματα που αφορούν στην ελληνική πραγματικότητα; Θεωρείτε πως υπάρχει ελπίδα; Ότι δεν χάθηκαν όλα ακόμα;
Φυσικά! Έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους στην Ελλάδα κι αυτό μου προσφέρει μια αίσθηση έμμεσης επαφής με το πρόβλημα. Όμως δεν ζω στη χώρα σας και θα ήταν έτσι λανθασμένο εκ μέρους μου να σχολιάσω μια κατάσταση στην οποία δεν αναμειγνύομαι άμεσα. Πραγματικά μισώ τις δυνάμεις καταπίεσης και τη διαφθορά που έχει ξεχειλίσει από παντού. Γνωρίζω για πολύ άσχημα περιστατικά, όπως για τη δολοφονία του νεαρού από την αστυνομία λίγα χρόνια πριν και με εξοργίζει το γεγονός πως κανένας δεν ακούει τον λαό. Πιστεύω στον απλό κόσμο και υποστηρίζω τις μάχες που γίνονται για αλλαγή προς το καλύτερο. Ο εργατικός ελληνικός λαός είναι αυτός που πρέπει να βγει μπροστά και να οικοδομήσει το δικό του μέλλον. Θέλω να αποφύγω να ακουστώ ως εκείνος που γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίον θα έπρεπε να σκέφτεται και να δρα ο καθένας από εμάς: δεν σκοπεύω αλλά ούτε κι επιθυμώ να αλλάξω τα μυαλά των πάντων με τη μουσική μου. Το μόνο που επιδιώκω είναι να δηλώσω την ενεργή συμπαράστασή μου, αν και εφόσον κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Οι Crippled Black Phoenix είναι απλά και μόνο μια μπάντα, είμαστε όμως κι όλοι μας άνθρωποι και πρέπει να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Η ελπίδα ποτέ δεν χάνεται αν πιστεύουμε στους εαυτούς μας.
Σκοπεύετε λοιπόν να «εξαπολύσετε τους Κλόουν» στις επερχόμενες συναυλίες σας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη;
Σκοπεύουμε να εξαπολύσουμε παρανοϊκούς, κανίβαλους Κλόουν ενάντια σε κάθε ανεγκέφαλο οπορτουνιστή! Σκοπεύουμε να επισκεφτούμε μια υπέροχη χώρα, να παίξουμε μουσική με καλή παρέα και να τοποθετήσουμε παντού παγίδες αντίστασης.
