Κάθε πιθανή απόπειρα εξήγησης και ταξινόμησης της πλοκής των έργων του Λιντς, μοιάζει εξίσου αδόκιμη με την ανάλυση ενός παράξενου ονείρου. Μπορεί να μιλάς γι’ αυτό, αλλά είναι αδύνατον να αναδομήσεις τη βιωματική του αίσθηση. Ο Ντέιβιντ Λιντς, 40 χρόνια μετά τον πρωτόλειο εφιάλτη του «Eraserhead» (1977), συνεχίζει να στοχεύει σε έναν συνεχή υπνωτισμό του θεατή. Το αποτέλεσμα, συχνά το αποκαλούμε «ονειρικό» –ελλείψει πιο ταιριαστής ορολογίας.
Όπως ξετυλίγεται το κουβάρι ενός εφιάλτη κι εμείς αδυνατούμε να παρέμβουμε, έτσι ακριβώς ο σκηνοθέτης δημιουργεί τις υπερβατικές του εικόνες, στοχεύοντας στο ασυνείδητο του αποδέκτη. Μετα-εξπρεσιονιστικοί φωτισμοί που αποκρύπτουν σκιές. Στιλιζαρισμένες ερμηνείες, που υπαινίσονται τρόμο. Ήρωες που ξεγλυστράνε μέσα στις νοηματικές τρύπες της ιστορίας. Όλες μαζί, αυτές οι εικόνες δημιουργούν έναν καθρέφτη του ασυνειδήτου. Όποιος δεν χαθεί μέσα τους, δεν θα μπορέσει ούτε καν να υποψιαστεί τις κρυφές τους κατευθύνσεις.
Αυτό που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα για την υπόθεση του reboot στο “Twin Peaks”, είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα για να «κατανοηθεί», τουλάχιστον με τη λογική των θεατών που χρησιμοποιούν τη σύνοψη της πλοκής για φωτεινό σηματοδότη επιλογών. Ο μόνος τρόπος «εισόδου» σε αυτήν την αλλόκοτη πόλη με τον υπέροχο καφέ, τα ψηλά δέντρα, τις αόρατες στοές και τις απειλητικές κουκουβάγιες, είναι να αφεθεί κανείς με εμπιστοσύνη στη συνειδητή και συνεχιζόμενη (οι πολέμιοι θα έλεγαν επαναλαμβανόμενη) ακεραιότητα ύφους και αισθητικής του δημιουργού.
Το “Twin Peaks” σημάδεψε την τηλεοπτική εικόνα της δεκαετίας του ’90 ως αυτοδίκαιος cult θρίαμβος. Η απόλυτα πρωτότυπη σειρά έμεινε στην ιστορία σαν μνημείο έμπνευσης και θάρρους, εξαιτίας των πρωτόγνωρων αισθήσεων που άφησε, ακόμα και σε όσους είχαν ήδη μυηθεί στον σαλταρισμένα βίαιο κόσμο του “Μπλε Βελούδου” (1986) και σε όσους είχαν βουτήξει στον αρρωστημένο ψυχισμό της ”Ατίθασης Καρδιάς” (1990). Μετά από έναν θριαμβευτικό πιλότο, ακολούθησε ο αριστουργηματικός πρώτος κύκλος 7 επεισοδίων και ένας χαοτικός δεύτερος, με άλλα 22 επεισόδια που αψηφούσαν κάθε ερμηνευτική λογική.
Η φετινή επιστροφή του Ντέιβιντ Λιντς στον κόσμο του Twin Peaks σήμαινε απεριόριστο δημιουργικό έλεγχο στη σκηνοθεσία και των 18 επεισοδίων (ο ίδιος είχε σκηνοθετήσει μόνο 6 από τα 30 επεισόδια των πρώτων δυο σεζόν). Η υπόσχεση της δολοφονημένης Λόρα Πάλμερ ότι θα ξανασυναντήσει τον πράκτορα Κούπερ, 25 χρόνια μετά (διαολεμένα εύστοχος χρησμός), δίνει το λάκτισμα για μία ακόμη εξερεύνηση. Σε ένα σύμπαν τόσο καλά δομημένο, ώστε τελικά ξαναχτίζεται (έστω με διαφορετικά υλικά) με αναπάντεχη κανονικότητα.
Όπως φάνηκε από τα τέσσερα πρώτα μέρη, ο ασυμβίβαστος δημιουργός επιστρέφει στις οραματικές του εξάρσεις και την εξω-λογική αφήγησή του. Στα τελειώματα της καριέρας του, ο Λιντς δίνει τη δική του αποστομωτική απάντηση στην ολοένα αναπτυσσόμενη (και μάλλον αυτοκαταστρεφόμενη, λόγω της υπερπροσφοράς περιεχομένου) τηλεοπτική βιομηχανία, εξαργυρώνοντας τον μύθο μια πόλης που δημιούργησε από το μηδέν, στα -απάτητα τότε- τηλεοπτικά εδάφη.
Ο Λιντς μηδενίζει τον χρόνο και ξεκινάει από την αρχή. «Βρισκόμαστε στο μέλλον ή βρισκόμαστε στο παρελθόν;», ρωτάει ο μονόχειρας άνδρας στα έγκατα της Μαύρης Στοάς. Αρκεί το απλό πέρασμα πίσω από μια κόκκινη κουρτίνα για να χαθούν οι ήρωες στο ανεξήγητο. Το «Χέρι» προειδοποιεί για κάποιον σωσία. Ένα γυάλινο κουτί ελέγχεται από ένα πολύ ισχυρό και επικύνδυνο άτομο, με άγνωστους σκοπούς. Ένας βίαιος φόνος επιτρέπει την κρουστή αίσθηση-σοκ στη θέα ενός φρικιαστικά παραμορφωμένου πτώματος. Ο στατικός ηλεκτρισμός προμηνύει τον ερχομό μαγεμένων ηρώων και μοχθηρών τύπων που τους υπονομεύουν. Όλα αυτά αποτελούν μέρος ενός απέραντου καμβά, τον οποίον ο Λιντς χρησιμοποιεί για να δώσει ξανά πνοή σε όσα στροβιλίζονται στον υπέροχο εγκέφαλό του.
Μέχρι την ολοκλήρωση των 18 ωρών αυτού του φαντασιακού θρίλερ, ελπίζουμε να απογειωθεί η ονειρική δραματουργία, με το μυστήριο, την επιβολή και την παραπλάνηση να παραμένουν τονισμένα σε ένα αξιοθαύμαστο έπακρο.
{youtube}vsdRG0mJj-w{/youtube}
