Μια ωραία πρωία ακούς τα νέα για την επικείμενη συναυλία ενός ανθρώπου που έχει να κυκλοφορήσει αξιοπρεπή δίσκο κοντά δύο δεκαετίες, ενός ανθρώπου που μέσα σε αυτό το διάστημα προσπαθεί να σπιλώσει το όνομά του με κάθε δυνατό τρόπο. Πώς να αισθανθείς; Μες τη καύλα!! Πως αλλιώς;!; Εξ’ άλλου δεν μιλάμε για άνθρωπο, για τον OZZY μιλάμε!!!

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στην πολυαναμενόμενη μέρα, με τον καιρό να είναι μουντός και βροχερός, όπως πρέπει δηλαδή για να υποδεχτεί τον Prince of Darkness. Ευτυχώς μέχρι και το τέλος της συναυλίας η βροχή που όλοι φοβόμασταν δεν ήρθε ποτέ. Ακριβώς στην ώρα τους εμφανίστηκαν οι POEM (όπως και ο Ozzy στη συνέχεια), τους οποίους παρακολούθησα αποστασιοποιημένος, αφού το είδος μουσικής που παίζουν (ένα κράμα progressive και nu-metal) δεν με αγγίζει. Μέρος του κοινού έδειξε να το ευχαριστιέται και αυτό είναι αρκετό, ασχέτως αν η επιλογή τους σαν support είναι λίγο άκυρη, αφού ένα πιο παραδοσιακό group θα έκανε καλύτερα τη δουλειά του.

Η ώρα όμως έφτασε για τον τρισμέγιστο, και παρ’ότι δεν κατάφερα να κρατηθώ και είδα τα set-list που “κυκλοφορούσαν”, η προσμονή μου δεν μειώθηκε στο παραμικρό, όπως και οι ελπίδες μου για περαιτέρω εκπληξούλες. Και δεν απογοητεύτηκα… Μετά την ολιγόλεπτη εισαγωγή ο Madman (...σε special έκδοση με στρασάκια) μας καλωσορίζει με το “Bark at the Moon” και μαζί του έχουμε τον πρώτο από τους πολλούς οργασμούς που θα ακολουθήσουν…

Από το πρώτο τραγούδι όλα λειτούργησαν στην εντέλεια, ο ήχος, η φωνή του αλλά και η απόδοση της υπόλοιπης μπάντας (...αν και είχα “φτιαχτεί” άσχημα να ακούσω το “Bark at the Moon” μέσα στη βροχή κάτω από το φεγγάρι με τον Ozzy να ουρλιάζει-γελάει). Ένα διάλειμμα από το όνειρο για να φύγει από τη μέση το διεκπεραιωτικό “Let Me Hear You Scream”, ώστε να δικαιολογήσει και το γεγονός ότι βγήκε σε περιοδεία για τον νέο δίσκο…

Από κει και πέρα η συναυλία απογειώθηκε: “Mr. Crowley” (αιώνιος ύμνος), “I Don't Know” (απίστευτη κομματάρα), “Fairies Wear Boots” (όσο και αν θα προτιμούσα περισσότερα δικά του και λιγότερα Sabbath, καμία τέτοια σκέψη δεν μπορεί να μειώσει τα συναισθήματα που αναβλύζουν όταν ακούς τέτοια παντοτινά διαμάντια), “Suicide Solution” (οπού η κατά τ’άλλα άριστη φωνή του Ozzy, τηρουμένων των αναλογιών, τον πρόδωσε για λίγο και μας έκανε να φοβηθούμε για πρόωρη κατάρρευση) και “War Pigs”, όπου η φωνή του επανήλθε δριμύτερη για να “ξανακατρακυλίσει” αρκετή ώρα αργότερα…

Κάπου εδώ αφιέρωσε το “Road to Nowhere” στον Dio, ένα διάλειμμα στη μουσική πανδαισία με το συμπαθητικό “Fire in the Sky” (που ήταν και η έκπληξη της βραδιάς) για να συνεχίσει με τα φοβερά και τρομερά “Into the Void” και “Shot in the Dark”. Σε αυτό το σημείο όπως είναι φυσικό ο υπερκινητικός 62άχρονος χρειαζόταν ένα διάλειμμα, το οποίο ήρθε στη μορφή solos και του instrumental “Rat Salad”. Για να αποζημιώσει την αναμονή μας επανέρχεται με “Iron Man” και “Killer of Giants”, όπου σαν να μου φάνηκε ότι ψύχρανε απότομα...ανατριχίλα… Και ενώ το show έπρεπε να πλησιάζει στο τέλος του, ο Ozzy δεν φαινόταν να είναι διατεθειμένος να κατέβει από τη σκηνή. “Flying High Again”, “I Don't Want to Change the World” και “Crazy Train” για να τελειώσει πανηγυρικά το κανονικό μέρος της συναυλίας.

Στα τελευταία κομμάτια η φωνή του είχε αρχίσει να σπάει και όμως Αυτός αποφάσισε να συνεχίσει παρ’ ότι ο χρόνος που είχε μείνει πάνω στη σκηνή ήταν παραπάνω από αρκετός για να χαρακτηριστεί ικανοποιητικός από έναν άνθρωπο που είναι λογικό να έχει τα όριά του. “Mama, I'm Coming Home” για να ηρεμήσουμε λίγο και στη συνέχεια “No More Tears”, όπου η φωνή δεν έβγαινε με τίποτα. Και όμως, όχι μόνο δεν με χάλασε, αλλά κατάφερε να με κάνει να συγκινηθώ βλέποντάς τον να παλεύει να βγάλει το τραγούδι εγκαταλελειμμένος από τις δυνάμεις του και να συνεχίζει μόνο με τη δύναμη της θέλησης, σαν άλλος Rocky Balboa…! Για το τέλος άφησε φυσικά ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια όλων των εποχών οπού το κοινό τον διευκόλυνε όσο ήταν δυνατό στο θέμα των στοίχων. Paranoid matha fucka!

Μια καταπληκτική βραδιά, όπου ζήσαμε την ιστορία της μουσικής που τόσο αγαπάμε, με έναν ζωντανό θρύλο να μας δείχνει πως μία rock συναυλία δεν χρειάζεται τρελά σκηνικά για να μας μείνει αξέχαστη. Εκεί που άλλοι έχουν φωτιές και κουστούμια, Αυτός είχε μόνο μια μάνικα και μερικούς κουβάδες νερό… ούτε καν φώτα! Το να παραπονεθώ για το set-list θα ήταν πραγματικά αχαριστία, αφού μπορεί να λαχταρούσα να κάνω τράμπα σε κομμάτια, αλλά το γεγονός ότι παρέμεινε στη σκηνή για δύο ώρες και δέκα λεπτά(!!!), αφήνοντας μάλιστα εκτός κομμάτια από τους τραγικούς τελευταίους του δίσκους, μόνο χαρά μου προκάλεσε. Α, θα προτιμούσα να τον έβλεπα με Zakk Wylde, αλλά ειλικρινά, έμεινε κανείς παραπονεμένος από τον νεοεισαχθείσα Gus G.; Άσε που έχω μια υποψία ότι ο Gus είναι ο λόγος για τη διάρκεια του set-list, αφού κάτι τέτοιο έγινε μόνο στη χώρα μας…

God bless You OZZY !!!


Set-list:

Intro (O Fortuna)
Bark at the Moon
Let Me Hear You Scream
Mr. Crowley
I Don't Know
Fairies Wear Boots
Suicide Solution
War Pigs
Road to Nowhere
Fire in the Sky
Into the Void
Shot in the Dark
Guitar Solo
Rat Salad
Drum Solo
Iron Man
Killer of Giants
Flying High Again
I Don't Want to Change the World
Crazy Train
Encore:
Mama, I'm Coming Home
No More Tears
Paranoid
Outro (I Love You All)