Το έντυπο περιοδικό, ROCK HARD, τα τελευταία χρόνια μας χαρίζει αξιομνημόνευτες συναυλιακές στιγμές, που πολύ δύσκολα θα μπορούσαμε να ζήσουμε στο Ελλαδιστάν. Με λογικό αντίτιμο και δύο ευρωπαϊκές μπάντες, σύγχρονου metal, η βραδιά στο κατάμεστο Sin City, ήταν παραπάνω από επιτυχημένη. Οι EVERGREY είχαν αρκετό καιρό να εμφανιστούν μπροστά στο αθηναϊκό κοινό, με αποτέλεσμα ο χώρος να φαντάζει περιορισμένος. Μια μικρή καθυστέρηση στο πρόγραμμα και η ακύρωση των δύο ελληνικών support σχημάτων, NEED και SILENT RAGE, μας ανησύχησε, να πω την μαύρη αλήθεια.

Η έναρξη δόθηκε με τους Ιταλούς CHAOSWAVE να καταλαμβάνουν την σκηνή και να αποδίδουν με αρκετά πειστικό τρόπο το metal τους. Θα το χαρακτήριζα μια πιο prog εκδοχή των LACUNA COIL, αλλά ίσως η περιγραφή αυτή χάνει, διότι η μουσική τους δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να χαρακτηριστεί pop. Κάργα metal, με δίκασες, κιθαριστικά solos και πολλές αναφορές σε μπάντες που ήδη έχουμε θαυμάσει. Η αίσθηση της live παρουσίας τους ήταν σχεδόν εντυπωσιακή, αλλά εάν αποστασιοποιηθείς και αφουγκραστείς την μουσική τους, το πιθανότερο είναι να ξενερώσεις σταδιακά.

Οι EVERGREY πάλι, είναι πολύ συγκεκριμένοι στην μουσική τους και όλα τα κομμάτια που επέλεξαν να μας χαρίσουν, ήταν ένα και ένα. Τα “As I Lie Here Bleeding”, “More Than Ever”, “She Speaks To The Dead”, “Soaked”, “Blinded”, “End Of Our Days”, “The Masterplan” είναι μόνο ένα δείγμα της άριστης επιλογής τους. Από τις λίγες φορές, που έχω μείνει τόσο ικανοποιημένος από setlist, εάν συνυπολογίσουμε τις special στιγμές των “When The Walls Go Down” (instrumental ανατριχίλα) και “Blackened Dawn” (...ο τραγουδιστής των δικών μας NEED, ανέβηκε στην σκηνή και πήρε το μικρόφωνο, όπου με περίσσιο τσαμπουκά, έσκισε το κομμάτι...Εύγε!!!)

Κανένα παράπονο για ήχο, λάθη, ανταπόκριση κοινού και συνθήκες διαβίωσης στο Sin City, οπότε αποστολή εξετελέσθη επιτυχώς. Οι EVERGREY μας αποχαιρετούν με τα “Broken Wings” και “A Touch Of Blessing”, δίνοντας μας την χαρά να τους προσφέρουμε ένα θερμό χειροκρότημα. Μια από τις καλύτερες indoor συναυλίες του 2009, αυστηρά, κατά την προσωπική μου άποψη. Και ας μην παίξανε το “Nosferatu” ρε φίλε...μας έπρηξες...