Πριν γράψω οτιδήποτε για την συναυλία, πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι σαφώς και δεν πρόκειται για εμφάνιση metal συγκροτήματος. Τα πράγματα για τους Deep Purple είναι λίγο πολύ γνωστά και δε θα μπώ σε λεπτομέρειες. Ο λόγος για τον οποίον το review συμπεριλαμβάνεται στη στήλη του metal, είναι σαφώς η φοβερή επιρροή που είχε ασκήσει (και ασκεί) το σχήμα στο χώρο της metal σκηνής.
Βρεθήκαμε λοιπόν στο Sports Hall του ΟΑΚΑ, το οποίο λίγοι ήξεραν τί ακριβώς είναι. Ένα τεράστιο γυμναστήριο κάτω από τις εξέδρες του γηπέδου, το οποίο πρέπει να φιλοξένησε γύρω στους 7500 φίλους του hard rock, αν και βέβαια η παρουσία metal οπαδών έκλεβε τη παράσταση. Στις 10 παρά τέταρτο, οι Deep Purple, με τον Steve Morse να υπερκαλύπτει την απουσία του Blackmore, τίναξαν το Sports Hall στον αέρα με το "Woman from Tokyo". Γεγονός πάντως έιναι ότι στα πρώτα 3 κομμάτια ο ήχος ήταν απαράδεκτος. Σε όλες τις συναυλίες οι ηχολήπτες "ψάχνονται" στην αρχή, αλλά σε αυτή τη περίπτωση ακουγόταν ένας βόμβος, ο οποίος "συμμαζευόταν" λιγάκι από το κοινό που τραγουδούσε
Μετά είχαμε τα "Fireball" και "Into the fire", με ένα πέρασμα από το "Iron man" (!!), για να ακολουθήσει η μπαλάντα "Sometimes I fell like screaming" και να βελτιωθεί αισθητά ο ήχος. Το "'69" ισοπέδωσε τα πάντα, με ένα απίστευτο rhythm section και τον Glover στο μπάσο να κάνει ότι θέλει.
Στην εισαγωγή για το "Smoke on the water" ακούστηκε και το riff του "Back in black" (!!!!!). "Smoke on the water" λοιπόν και μιά φοβερά heavy εκτέλεση από το συκγρότημα και οι αντιδράσεις του κοινού ήταν ποικίλες. Άλλοι (νόμιζαν ότι) χόρευαν, άλλοι χτυπιόντουσαν, άλλοι έκαναν headbanging, ενώ άλλοι απλώς παρακολουθούσαν τη φοβερή και σύνθετη αυτή ατμόσφαιρα.
Στη συνέχεια ακολούθησαν (ελπίζω να είναι με τη σωστή σειρά) τα "Fools", "Black night", "Watching the sky", "Any fule know that", "Perfect strangers", "When a blind man cries" και "Speed King". Ενδιάμεσα είχαμε τα αναμενόμενα solos. Η αρχή έγινε με τον Glover και ένα περιορισμένης διαρκειάς solo. Το σημείο που ξεχώρισε ήταν όταν οι Lord και Morse εναλλασσόνταν παίζοντας τις ίδιες νότες σε keyboards και ηλεκτρική κιθάρα, αντίστοιχα.
Χαρακτηριστική η παρουσία του μαυροντυμένου Lord, η επιβλητική φιγούρα του οποίου, ήταν περικυκλωμένη απο keyboards και έναν...ανεμιστήρα.
Solo έκανε και ο Paice με το παράξενα στημένο drum kit του, και καταχειροκροτήθηκε. Drummer "παλιάς" σχολής, χωρίς δίκασες και "άλλα κόλπα", ταχύτατος και με φοβερή άνεση στο να αλλάζει ρυθμούς ομαλότατα. Ο Gillan δεν έκανε solo παράσταση. Οι ικανότητες του ήταν φανερές σε όλη τη διάρκεια του show. Εξ' αιτίας των solos ο ήχος πάλι χάλασε προσωρινά όπως ήταν αναμενόμενο.
Πρέπει να σημειώθει ότι ένας υπερενθουσιώδης θαυμαστής κατάφερε να ανέβει στη σκήνη την ώρα που το σχήμα έπαιζε, και να αγκαλίασει τον Gillan. Στη συνέχεια έκανε μια μάλλον απρεπή χειρονομία στο κοινό (δε ξέρω βέβαια αν το εννοούσε, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω ως χειρονομία "νίκης"), σαν και αυτή που κάνουμε στο γήπεδο και συνοδεύτεται από ένα "να". Σηκωτός έφυγε από τη σκήνη και πιθανότατα και από το συναυλιακό χώρο.
Τα encores ήταν τα "Lazy" και "Highway star". Παρόλο που τα σχόλια για το τελευταίο περριτεύουν, πρέπει να πώ ότι ήταν το ιδανικό κλείσιμο για την εμφάνιση των Deep Purple, με το κοινό να τα δίνει όλα.
Κλείνοντας, μπορώ με να συμπεράνω ότι η Didi Music (οργανωτής της εμφάνισης) φέρνει κορυφαία ονόματα στη χώρα μας, αλλά καταφέρνει να παίρνει "μηδέν" στο τομέα "έξοδος του κοινού". Οι επιλογές ήταν τρεις. Είτε περιμένει κανείς στριμωγμένος για να βγεί από μια πόρτα "κουκλοθέατρου" (το Sports Hall δεν είναι σχεδιασμένο για συναυλίες), είτε να βγεί από τις πλαινές παιρνώντας πάνω ή κάτω (η επιλογή δική σας) απο τα (ανεπαρκή) συστήματα εξαερισμού του χώρου, είτε να επιδοθεί σε ασκήσεις ορειβασίας, μελετώντας τη πλούσια βλάστηση του περιβάλλοντα χώρου του ΟΑΚΑ.
Ας είναι, όπως και στην περίπτωση της συναυλίας των Metallica, δεν πρέπει να αφήσουμε αυτές τις "αρκουδιές" να μας αφήσουν κακή εντύπωση. Και στις δύο περιπτώσεις ο μουσικός τομέας παίρνει άριστα.
