Είναι καιρός να αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε τα συγκροτήματα που πραγματικά αξίζουν από όλη αυτή νοσταλγική retro rock επέλαση των τελευταίων ετών. Δεν ξέρω πόσο ασφαλής είναι μια φράση του τύπου «ήρθαν για να μείνουν», αλλά αν μπορώ να το πω για μερικά νεοσύστατα συγκροτήματα, οι Horisont θα ήταν σίγουρα ένα από αυτά.

Και για να το πω και αλλιώς, ο τρίτος δίσκος τους, “Time Warriors”, δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης, αφού μέσα σε δύο μόλις χρόνια κυκλοφόρησαν δυο από τους καλύτερους δίσκους που έχει να μας επιδείξει αυτό το νέο κύμα, με πασιφανέστατη βελτίωση από ένα αρκετά καλό κατά τα’ άλλα ντεμπούτο.

Πιστοί στον ήχο τους, κρατάνε αυτό το riff-οκρατούμενο, ψυχωμένο heavy rock, τοποθετούμενο τόσο σε ήχο όσο και σε συναίσθημα στα early 70’s, με μπάντες όπως οι Scorpions (στους πρώτους δίσκους προφανώς), UFO, Deep Purple και Thin Lizzy να έχουν σταθεί σημαντικοί καταλύτες στην εξελικτική τους (ή αναχρονιστική, όπως θέλετε πάρτε το) μουσικής πορείας.

Αρκετοί οι λόγοι για τους οποίους ο δίσκος ξεχωρίζει. Ας σταθώ όχι απλά στη no-fillers νοοτροπία που τον διακατέχει, αλλά στην αδυναμία μου να βρω έστω και μια στιγμή που να πηγαίνει άκλαυτη, σε έναν δίσκο που δεν νοιάζεται για τη νόρμα των ημερών που θέλει μεγάλες διάρκειες (33 λεπτά η διάρκειά του), με μια εκπληκτική αμεσότητα κομματιών που σε τσιτώνουν όσο το πρώτο ανοιξιάτικο μπάνιο, ριφάρες που σου κολλάνε με τη μια, έναν τεστοστερονάτο τραγουδιάρη να βγάζει εύκολα αυτό που περνάει ως rock ‘n’ roll feeling και φυσικά το μουστάκι ως αναπόσπαστη προέκταση σε κάθε πρόσωπο που φέρεται να έχει συμμετοχή στο δίσκο.

Δεν ξέρω αν θα μπορέσουν να συνεχίσουν να βγάζουν δίσκους τέτοιας ποιότητας, αλλά αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω είναι ότι όσο βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι, θα υπάρχουν και ισάριθμοι λόγοι για να παραμένει ο συγκεκριμένος ήχος στο προσκήνιο.