Η εμπορική και παραγωγική άνοδος του death metal που λαμβάνει χώρα εδώ και κάποια χρόνια οδήγησε, όπως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, τους οπαδούς και τα έντυπα που ασχολούνται με το χώρο σε αναζήτηση των νέων ηγετών που θα οδηγήσουν τις εξελίξεις και θα αποτελέσουν το φωτοδότη για όλους τους υπόλοιπους.

 

Οι Νεοζηλανδοί ULCERATE έχοντας ως όπλο την «εξωτική» τους καταγωγή και την αντισυμβατική τους death metal νοοτροπία χρίστηκαν από πολλούς ως το νέο μεγάλο όνομα που θα ηγηθεί του ιδιώματος και θα διαμορφώσει τα νέα δεδομένα. Και ειλικρινά έχω καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια και αντιμετωπίζοντάς τους όσο το δυνατόν πιο καλοπροαίρετα να αντιληφθώ το λόγο για την όποια «θεοποίησή» τους και το όποιο hype τους περιβάλλει. Το "Vermis" συνεχίζει πάνω κάτω στο δρόμο που χάραξε το προηγούμενό τους album με τα δυσαρμονικά θέματα, τους πολύπλοκους ρυθμούς και την χαοτική ατμόσφαιρα. Από κει και πέρα όμως μέχρι όλα αυτά τα επιμέρους στοιχεία να μετουσιωθούν σε ένα συγκροτημένο σύνολο που θα βγάζει νόημα θέλει πολύ δρόμο. Για μένα δεν αρκεί μόνο η random τοποθέτηση κιθαριστικών θεμάτων (γιατί riffs δεν είναι) και οι συνεχείς εναλλαγές ρυθμών για να τους απονείμω τα εύσημα. Ναι μεν η ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι μονομερώς  σκοτεινή και θανατερή αλλά πέραν τούτου ουδέν. Είμαι της γνώμης ότι ένας μουσικός δίσκος χρειάζεται πρωτίστως, και θα το λέω μέχρι να μου πέσουν όλα τα δόντια, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ και όχι απλά κομμάτια.

 

Ίσως φταίει και το γεγονός ότι πλέον ευρισκόμενος σε μια ηλικία και έχοντας μάθει το death metal από τις σκηνές της Florida και της Σουηδίας κατά βάση έχω μια εντελώς διαφορετική αντίληψη για το πώς πρέπει (μου αρέσει) να ηχεί αυτό.Και φυσικά κάθε κριτική παρουσίαση, όσο και αν η αντικειμενικότητα έχει γίνει «ελατήριο» από ορισμένους, εμπεριέχει σε μεγάλο βαθμό την προσωπική, υποκειμενική άποψη του γράφοντος. Οπότε περί ορέξεως κολοκυθόπιτα…