14^ος προσωπικός δίσκος για έναν καλλιτέχνη που δεν ξεστράτισε ποτέ από τους μουσικούς δρόμους που τον ανέδειξαν, σε μια πορεία που διακρίνεται η  αυθεντική του τιμιότητα, καθιστώντας τον ως την επιτομή του heavy metal μουσικού που είναι απόλυτα αφοσιωμένος στη μουσική που αγαπάει. Και μπορεί η παραπάνω διαπίστωση να μην είναι αμφισβητήσιμη, δεν αναιρεί όμως το γεγονός ότι τα τελευταία μπόλικα χρόνια βρίσκεται μακριά από το προσκήνιο, παρά τη συνεχή δισκογραφική του παρουσία, και για να είμαι ειλικρινής, όχι άδικα.

Είναι αλήθεια ότι έχει πολύ καιρό να μας δώσει έναν πραγματικά καλό δίσκο, έναν δίσκο που να μην πατάει τόσο πολύ πάνω σε ιδέες που στο παρελθόν έχει εκμεταλλευτεί με πολύ καλύτερο τρόπο. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο “Steelhammer”, το οποίο ναι μεν σε καμία περίπτωση δεν περνάει ως κακός δίσκος (έχω καταλήξει εξ’ άλλου ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον αδύνατον να μας παρουσιάσει πλέον ο γερόλυκος, εκτός και αν αποφασίσει να ρισκάρει με νέους ήχους), αλλά από την άλλη τα κομμάτια φαίνονται γνώριμα από την πρώτη κιόλας ακρόαση, χωρίς μάλιστα, στη πλειοψηφία τους τουλάχιστον, να καταφέρνουν να μου δημιουργήσουν την έξαψη που συναντήσαμε στις πρώτες του δισκογραφικές δουλειές. Εν τέλει, μάλλον δεν μου προκαλεί και ιδιαίτερη εντύπωση ότι ένα από τα κομμάτια που ξεχώρισα είναι το “Never Cross My Way” που σπάει σε κάποιο βαθμό τα καλούπια στα οποία κινούνται στην πλειοψηφία τους τα τραγούδια του δίσκου. Ένα από τα, όχι και τόσο λίγα όσο έχω αφήσει να εννοηθούν, προτερήματα του δίσκου είναι η αναλλοίωτη στο χρόνο φωνή του Udo.

Είναι κρίμα που ο Dirkschneider δεν βρέθηκε δίπλα στους Accept σε αυτούς τους τελευταίους δυο δίσκους που τους χάρισαν αρκετή από την αίγλη που έχαιραν στο παρελθόν, και απλά συνεχίζει να μας δίνει δίσκους που οι αμετανόητοι ακόλουθοί του θα βρουν μεν το λιγότερο διασκεδαστικούς, αλλά πάλι, δεν θα καταφέρει να έχει αντίκτυπο αντίστοιχο με αυτό που γνώρισαν τα τελευταία χρόνια οι Accept.