Θα μπορούσα αντί κριτικής να γράψω ένα ξερό «το “Aftershock” είναι ο νέος δίσκος των Motorhead», να βάλω ένα βαθμό και να παραμένω απολύτως ουσιώδης. Επειδή όμως ο αρχισυντάκτης μου θα με κρεμάσει ζωντανό, ας γράψω πέντε πράγματα! Το τι είναι οι  Motorhead και το τι είναι η μουσική τους (κατά το “τι είναι ο κάβουρας και τι το ζουμί του”…), είτε για τους οπαδούς του μεταλλικού ήχου, είτε για τον σκληρό ήχο τον ίδιο, είναι ανούσιο να το γράψω. Κάποια πράγματα είναι πιο αυτονόητα και από τα αυτονόητα. Ούτε καν τα προβλήματα υγείας του, 67χρονου πλέον, Lemmy δεν είναι ικανά να μπουν εμπόδιο και ν’ αποτρέψουν τον Snaggletooth απ’ το να δείξει για ακόμα μια φορά τα δόντια του. 21ο δίσκο δείχνει το κοντέρ της δισκογραφίας των ΘΕΩΝ και το “Aftershock”, προφητικά, έρχεται  λίγο «μετά το σοκ» του καλοκαιριού (έχουμε και συνέχεια βέβαια αλλά νταξ…) για να συνεχίσει τον θρύλο τους.

Το εναρκτήριο “Heartbreaker” δεν αφήνει περιθώρια για πλάκες. Σε πιάνει από το γιακά και σε φέρνει σβούρες. Ο δίσκος δε γίνεται να μην είναι “μπόμπα”, σκέφτομαι! Και πώς να μην είναι όταν περιέχει συνολικά 14 κομμάτια, τα μισά εκ των οποίων θα έπαιζαν κλωτσομπουνίδια, διεκδικώντας μια θέση στη λίστα με τα καλύτερά τους την τελευταία δεκαετία.  Απ’ όλα έχει ο μπαξές λοιπόν! Uptempo κομμάτια ("End of time", "Going to Mexico", "Queen of the damned", "Paralyzed"), mid tempo ("Death machine", "Silence When You Speak To Me"), groovy (“Heartbreaker”, “Knife”), αλλά και αργά με έντονη blues διάθεση (“Lost Woman Blues”, “Dust And Glass”), με τον Campbell να μας φιλοδωρεί με μερικά από τα καλύτερα riffs που έχει γράψει. Τα “Crying Shame” και "Death machine" μάλιστα μπορεί να σου δημιουργήσουν περίεργα déjà-vu και ειδικά το δεύτερο με τα έντονα “Ace Of Spades” vibes του. Πίσω από την κονσόλα μη ρωτήσετε ποιος κάθεται. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει και ως εκ τούτου ο Cameron Webb χαρίζει στους Motorhead άλλη μια μεστή παραγωγή, αναδεικνύοντας το εμπνευσμένο και δυνατό τους νέο υλικό.

Το “Aftershock” είναι ένας ακόμα γε(α)μάτος και συμπαγής δίσκος heavy rock and roll που περιέχει την πεμπτουσία του ήχου των Motorhead. Άλλωστε όταν πιάνεις δίσκο τους ξέρεις ήδη τι θα ακούσεις, όπως επίσης ξέρεις ότι δε θα απογοητευτείς. Εκτός αν είσαι άσχετος ή κακεντρεχής…