Τώρα που το nu-metal μάς έχει αφήσει χρόνους, μπορούμε άνετα να το επαναπροσεγγίσουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια, και να θυμηθούμε πως στα μέσα των 90s, πριν κατακτήσει τα charts και φορτωθούμε τον κάθε καημένο, το rapcore ή rap-metal (όπως το λέγαμε τότε), αποτέλεσε μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση της heavy μουσικής. Υπό αυτό το πρίσμα, το ντεμπούτο “Stacked Up” του 1994 των Βρετανών κρίνεται άνετα ως κλασικό. Τι μπορούμε να περιμένουμε όμως 19 χρόνια μετά, από τον πέμπτο δίσκο των Senser; Σίγουρα όχι πολλά.

Το πάρα πολύ καλό “How to Do Battle” του 2009 είχε περάσει σχετικά απαρατήρητο, και τρία χρόνια αργότερα, η μπάντα βασίζει τη χρηματοδότηση του νέου της δίσκου στη συνδρομή των αμετανόητων οπαδών της, όμως δεν είναι καιροί για πρίγκιπες. Η αποχώρηση της Kerstin Haigh (συμμετέχει μόνο σε ένα κομμάτι στο δίσκο) και η περιορισμένη συμμετοχή της αντικαταστάτριας Imma, δίνει το πάνω χέρι στον Heitham Al Sayed να απλώσει περισσότερο τις επιθετικές ρίμες του, όμως ταυτόχρονα αμβλύνει το διαχρονικό ατού των Senser, την συνύπαρξη του αιθέριου με το επιθετικό στο μικρόφωνο. Κατά τ’άλλα, τα γνώριμα σημεία του ύφους τους είναι εδώ, δηλαδή το εύρος των επιρροών, τα heavy metal riffs, οι hip-hop δομές, τα (λιγότερο επιθετικά σε σύγκριση με τα 90ς) effects, λείπει όμως η έμπνευση και η αίσθηση φρεσκάδας, οι σημερινοί Senser ακούγονται συνθετικά κουρασμένοι. Παρόλα αυτά, το φάντασμα της κάποτε μεγάλης μπάντας ξεδιπλώνεται στο οκτάλεπτο “Let There Be War” που κλείνει το δίσκο σε ένα rap/prog rock (!) όργιο (παρότι o Al Sayed θυμίζει επικίνδυνα τον Zack De La Rocha της διασκευής του “Renegades of Funk”).

Αν είστε απ’αυτούς που ποτέ δεν είχαν πρόβλημα με την επιμειξία rap/metal και έχετε όρεξη να μελετήσετε τους Senser (κάντε το, αξίζει!), ξεκινήστε από το “Stacked Up” και μετά περάστε στο “How to Do Battle”. Αυτό εδώ απευθύνεται μόνο στους αμετανόητους (ή γραφικούς, για τους κακεντρεχείς) οπαδούς των Βρετανών. Και αν κρίνω από την αφεντιά μου, πιθανότατα να μην ικανοποιήσει ούτε κι αυτούς.