Το περσινό “Muddy Mermaids” είχε ήδη δημιουργήσει αρκετό θόρυβο στην εγχώρια stoner πιάτσα (όπως και η συχνή live δραστηριότητά τους), αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για τους Αθηναίους Potergeist που επιστρέφουν με τον τρίτο δίσκο τους. Πρώτη θετική εντύπωση με το ζόρικο artwork της Angryblue Industries (αμερικάνικη εταιρία εικαστικών που έχει συνεργαστεί με μεγαθήρια του σκληρού ήχου), και δεύτερη με την καταπληκτική παραγωγή του David Castillo (επίσης διεθνές, πρωτοκλασάτο όνομα), όλα δείχνουν ότι η μπάντα το’χει πάρει ζεστά και πάει για το μεγάλο βήμα.
Και πάμε στη μουσική. Οι Potergeist συνεχίζουν να λατρεύουν ευλαβικά τους Down (και δε νομίζω να το αρνήθηκαν ποτέ), γνωρίζουν καλά τα όρια του ήχου τους, και αντί για την εξερεύνηση και τον πειραματισμό, διαλέγουν τον εξίσου δύσκολο δρόμο της αναζήτησης της πιασάρικης σύνθεσης. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα, τα κομμάτια είναι όλα καλοδουλεμένα και σου κολλάνε στο μυαλό με τη μία. Η μπάντα έχει δουλέψει πολύ σε όλα τα επίπεδα και αυτό φαίνεται, από τα προσεγμένα ρυθμικά μέρη, τις ουσιώδεις (ούτε ultra- heavy, ούτε φλύαρες) κιθάρες, και τα καλοδουλεμένα φωνητικά (πάντα στην κληρονομιά του Anselmo, αν και στο “Loves Martyr” o Alex καθαρίζει τη φωνή του και τα καταφέρνει εξίσου καλά), αλλά πάνω απ’όλα στης κολληματικές μελωδιάρες και ρεφρενάρες που υπάρχουν σε κάθε (μα σε κάθε!) κομμάτι του δίσκου.
Η «πιάτσα» τους κατατάσσει στο stoner rock, οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται “swamp metal”, αλλά εγώ είμαι σίγουρος πως αυτό που ακούω στο "Swampires" δεν είναι τίποτε άλλο από ΚΑΛΟ heavy metal. Και πριν κατσουφιάσουν οι ιντελεκτουέλ μουσάτοι, ας σκεφτούνε πόσο δύσκολο είναι να γράψεις ένα πραγματικά καλό heavy metal τραγούδι. Καταπληκτικός δίσκος, θα είναι εγκληματικό αν οι Potergeist δε γίνουν μεγάλοι μετά από αυτό.