Το ντεμπούτο των σαλονικιών AGNES VEIN με είχε εντυπωσιάσει και από τότε τους τοποθετώ στις αγαπημένες μου μπάντες. Οπότε τώρα δε θα γράψω απλά "είναι γαμάτοι, ακούστε τους γαμώ!" (που ισχύει), αλλά το παρόν κείμενο αντιμετωπίζει τον δίσκο όπως του αξίζει: Όπως ακριβώς θα αντιμετώπιζα έναν οποιοδήποτε δίσκο αγαπημένης μπάντας, αν π.χ. αυτός εδώ ήταν ο νέος δίσκος των RWAKE ας πούμε.

Αρχίζω με τα αρνητικά, για να ξεμπερδεύουμε. Το "Eventus" λίγο πριν το τέλος, μου ακούγεται αρκετά δυσκίνητο, και κάνει μια μικρή κοιλιά στο δίσκο. Οκ, πάμε παρακάτω. Εκεί που το "Duality" με είχε γραπώσει από το πρώτο άκουσμα, αυτό εδώ μου πήρε αρκετό χρόνο μέχρι να βυθιστώ στις δομές του. Σαφώς επικότερο, πολύ πιο εσωστρεφές από το ντεμπούτο, με πολύ πιο θαρραλέα και εκτεταμένη χρήση χρήση των υμνικών φωνητικών, σε σχέση με τις black metal κραυγές, αλλά κυρίως με αυθεντικό συναίσθημα. Μια ακρόαση στη μελωδία του εναρκτήριου δωδεκάλεπτου "Δι Αυγής (To Know The God Within)", το οποίο αποτελεί και το highlight του δίσκου είναι ικανή να πείσει. Κατά τ'άλλα, η μπάντα συνεχίζει να μαγειρεύει μαεστρικά doom, sludge, epic και black metal. Αν δεν είχε προηγηθεί ο δίσκος των UNIVERSE217, μάλλον αυτό εδώ θα πήγαινε καρφί για αγαπημένος μου εγχώριος δίσκος για φέτος, αλλά αυτά έχουν πραγματικά πάρα πολύ μικρή σημασία. Ακούστε. Ακούστε.