Δεν ξέρω τι είδους ομφάλιος λώρος με δένει με πολλά αγαπημένα συγκροτήματα και συνεχίζω να παρακολουθώ τις κυκλοφορίες τους, ενώ έχουν πολλά χρόνια (ή και δεκαετίες) να κυκλοφορήσουν κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο. Οι MANILLA ROAD είναι ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα αφού παρά τις αξιοπρεπείς κυκλοφορίες τους, έχουν πολλά χρόνια να μας δώσουν ένα δίσκο που να μπορεί να διεκδικήσει άξια μια ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη μας, και όχι απλά να πέφτει το μάτι μας επάνω του επειδή είναι κοντά στο “Crystal Logic” για παράδειγμα (το “Atlantis Rising” ήταν ο τελευταίος τέτοιος δίσκος που κυκλοφόρησαν). Ποιος ο λόγος λοιπόν να συνεχίζω να ακούω ότι κυκλοφορούν; Και μη μου πείτε για τις «επιστροφή στον παλιό ήχο» δηλώσεις που συνόδευαν το νέο δίσκο, αφού τα τελευταία δέκα χρόνια δεν εγκατέλειψαν ποτέ αυτό τον ήχο. Το θέμα ήταν οι συνθέσεις, και εδώ οφείλω να ομολογήσω πως μια σπίθα αισιοδοξίας πετάχτηκε με την περσινή κυκλοφορία των HELLWELL, η οποία έσβησε άδοξα με μπουγέλωμα παρόμοιο με αυτό των τελευταίων τους δίσκων.

Και εξηγούμαι: Το “Mysterium” δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας κακός δίσκος, κυλάει ευχάριστα, και είναι μπολιασμένος με όλα αυτά τα στοιχεία του μοναδικού συναισθήματος που αποπνέει αυτό το συγκρότημα (αν τώρα κάποιος θέλει ανάλυση αυτού του ήχου σημαίνει ότι δεν έχει ακούσει M. R., οπότε ας ανατρέξει τάχιστα στα τιμημένα 80’s και να ξεκοκαλίσει την μέχρι τότε δισκογραφία τους), αλλά έχει αυστηρά περιορισμένο αριθμό ακροάσεων και μηδενικές πιθανότητες να δημιουργήσει μελλοντική επιθυμία για να τον ξανακούσετε. Πάρτε για παράδειγμα το “Only the Brave”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το οποίο σε έναν καλό MANILLA δίσκο θα ήταν με ευκολία η πιο αδύναμη στιγμή του.

Συμπεράσματα; Νέοι ακροατές ανατρέξτε στο παρελθόν τους για να σας συστηθούν με όλη τη μεγαλοπρέπεια που τους αρμόζει. Οι υπόλοιποι έχετε αποφασίσει ήδη, αν θα ασχοληθείτε ή θα προσπεράσετε. Εγώ στο επόμενο λέω να κάνω την επανάστασή μου και να μην το ακούσω. Μάλλον θα σπάσω μέχρι τότε…