Θαρρώ πως οι HYPOCRISY δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Πρόκειται για μια από τις παλαιότερες, αλλά και καλύτερες μπάντες στο είδος της, η οποία μπορεί να περηφανεύεται πως παίζει ποιοτικό μελωδικό death metal χωρίς φρου-φρου και αρώματα, σε αντίθεση με άλλες επιμεταλλωμένες “pop” τσιχλόφουσκες που ονειρεύτηκαν να κατακτήσουν το Αμέρικα. Ιδιαίτερες συστάσεις δεν χρειάζεται ούτε ο ιθύνων νους του group, Peter Tagtgren.  Τις μισές πέτρες του ευρωπαϊκού ακραίου ήχου να σηκώσεις, από κάτω θα τον βρεις τον άτιμο. Τέσσερα χρόνια λοιπόν μετά το καταπληκτικό “A Taste Of Extreme Divinity”, οι Σουηδοί ξαναχτυπούν με το δωδέκατο album τους, το “End Of Disclosure”.

Ως “back to the basics” είχε περιγράψει το καινούργιο υλικό ο μπαρμπα-Peter, κάμποσες μέρες πριν την κυκλοφορία του και ακριβώς αυτό είναι το “End Of Disclosure”. Τα κομμάτια είναι μπολιασμένα με όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους HYPOCRISY. Πολυποίκιλα τραγούδια, που δεν ακούγονται παράταιρα μεταξύ τους, από μελωδικά, τα οποία κατέχουν και τη μερίδα του λέοντος, μέχρι υπεργρήγορα brutal (“Tales Of Thy Spineless”) ή καλπάζοντα thrash (“United We Fall”). Ποικιλία υπάρχει και στα φωνητικά, όπου ανάλογα με το ύφος του κομματιού, ο Tagtgren ή αλλιώς ο-ανθρωπος-με-τις-1000-φωνές, ερμηνεύει και με την κατάλληλη χροιά. Στο στιχουργικό κομμάτι επικρατεί η συνήθης συνωμοσιολογική θεματολογία, ενώ στον τομέα του ήχου και της παραγωγής, θα πέσει φωτιά να με κάψει αν σχολιάσω το οτιδήποτε, μιας και θα ήταν αδύνατο το αποτέλεσμα να μην είναι εξαιρετικό, από τη στιγμή που πίσω από τα “κουμπιά” βρίσκεται ο mastermind του είδους.

Οι Σουηδοί τιμούν ακόμα μια φορά το όνομά τους και κυκλοφορούν ένα album αντάξιο του ταλέντου τους και των ικανοτήτων τους. Το “End Of Disclosure” μπορεί να είναι ένα κλικ πιο κάτω από τον προκάτοχό του και να μην ανακαλύπτει τον τροχό (δεν είναι κι αυτό άλλωστε το ζητούμενο), αλλά εγγυάται 43 λεπτά γεμάτα με επική, ατμοσφαιρική και μελωδική μουσική με τις κατάλληλες δόσεις καφρίλας.