«Ο Μίδας είναι ένας Απολλώνειος αστεροειδής που περνά από τις τροχιές της Γης, της Αφροδίτης και του Άρη, ανακαλύφθηκε το 1973 από τον Αμερικανό αστρονόμο Charles Kowal και πήρε το όνομά του από τον μυθικό βασιλιά Μίδα. Στην ελληνική μυθολογία, ο Μίδας ήταν βασιλιάς της Φρυγίας, γνωστός για την ικανότητά του να μετατρέπει σε χρυσάφι οτιδήποτε άγγιζε και τιμωρήθηκε από τον θεό Απόλλωνα για την απόφαση που έλαβε στην αναμέτρησή του με τον Πάνα. Το παρόν απόσπασμα πάρθηκε από τη Βικιπέδια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Το “Wilderness” των MIDAS FALL αντίστοιχα δεν αποτελεί παρά τη συνέχεια της άνω τελείας που τέθηκε από το EP-προπομπό “As Our Blood Separates”. Ενδεχομένως πολλοί αναγνώστες να μη φέρουν επίγνωση της περίπτωσης τους, καθότι αποτελούν μια αρκετά νέα μπάντα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως το “Eleven Return And Revert” δε παραμένει το καλύτερο -ή και αγαπημένο- post rock album των ‘10s με κάθε τραγούδι να επιδεικνύει τη δική του ξεχωριστή λάμψη και χαρακτήρα. Το “Wilderness” αφ’ετέρου μοιάζει να συντέθηκε με πλήρως αντεστραμμένη οπτική, καθότι πέραν των “Carnival Song” και “BPD”, περιλαμβάνει 8 νέες συνθέσεις που επιχειρούν να ισοσταθμίσουν τις ερμηνευτικές δυνατότητες της Elizabeth Heaton με τη σμίλευση ενός ιδιόμορφου κράματος επιρροών. Ίσως και η άπταιστη ροή να παίζει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο, αλλά όπως και αν έχει, παρά τη μερική απουσία highlights, το “Wilderness” αποτελεί σαφέστερα περίπτωση ενός κάλλιστα ολοκληρωμένου δίσκου.

Μήπως όμως η συνταγή αυτή υποσκελίζει -μερικώς έστω- τo «catchy» στοιχείο του θέματος; Τα νέα συστατικά που εισήχθησαν φαινομενικά επιβάλλονται των καταβολών του ανομοιογενούς “Eleven...”, με εμφανέστερη εξαίρεση να αποτελεί το “The Moon and the Shine” που άλλοτε τονώνει και άλλοτε αποδομεί συναισθήματα και νότες μέσα από την μοναδική ποιότητα φωνής της Liz Heaton. Παρότι όμως η εκφραστικότητα αποτελεί ισχυρό ατού, η κρυφή αρετή των MIDAS FALL απορρέει από το μουσικό όρο «τραγουδοποιία», αυτή την εξαίρετη ζύμωση που αποκαλύπτει αίσθηση και δομική φαντασία, ικανή να μετατρέψει ευχάριστα κομμάτια μουσικής σε ουσιαστικά τραγούδια. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία και οι έγχορδες πινελιές του “The Unravelling King”, οι έντονες electro-math διαθέσεις του “Fight First”, όπως και η ομοιογένεια που επιχειρείται μέσω της άριστης ροής, παραγωγής και επιπρόσθετων προσθαφαιρέσεων σε ύφος αφήνουν μια γεύση περιέργως ανάμεικτη, μα αρκούντως προσωρινή με την πάροδο των ακροάσεων.

Το “Wilderness”, λοιπόν, ναι, απαιτεί το χρόνο του και αρκετές ακροάσεις. Ενδεχομένως οι πρώτες εντυπώσεις να μη το θέτουν ισάξιο του ντεμπούτου, αλλά η ελκυστική του ατμόσφαιρα αποκαλύπτει μια υπόγεια διάθεση που σταδιακά εκκολάπτεται, ενώ οι όποιες λαβωμένες εκφάνσεις αποτινάζουν τον σκιερό χαρακτήρα τους με την αίσθηση μιας υπόγειας ομορφιάς να ανθίζει, παρά το -ενίοτε- ψυχοφθόρο μοτίβο των εκτελέσεων. Ό,τι αποτέλεσε το “Takk...” στη πορεία των SIGUR ROS φαντάζει το “Wilderness” των MIDAS FALL αντίστοιχα, με τις εμφανώς up-tempo διαθέσεις να ντύνουν σε χρώματα πορφυρά μέχρι και τις πιο τσακισμένες στιγμές του τύπου “Our World Recedes”, ενόσω τα ηλεκτρονικά στοιχεία ταυτότητος “BPD” φροντίζουν να διατηρούν τη διαδρομή αρκούντως περιπετειώδη. Θα χρειαστεί να επενδύσετε στο “Wilderness” για να αντιληφθείτε τα παραπάνω, και αν υφίστανται τυχόν ενστάσεις ελέω υψηλής βαθμολόγησης, θα σας υπενθυμίσουμε πως η ύπαρξη βαθμού καθαυτή φαντάζει «φθηνή» όταν η radio-friendly αρετή προσδίδει έδαφος στη συνοχή ενός ανάμεικτα ισορροπημένου, μα βαθύτατα συναισθηματικού δίσκου. Δεν γνωρίζω αν ο Μίδας υπήρξε βασιλιάς της Φρυγίας, ή κάποιος αστεροειδής που τυχαία διέσχισε την ατμόσφαιρα, αλλά εγώ απόψε θα κάνω μια ευχή.