Δεν τρελαίνομαι για μπάντες που αντιγράφουν στεγνά θρύλους του παρελθόντος, εκτός και αν αυτές ακούγονται σαν τους BLACK SABBATH για τους οποίους έχω τεράστια αδυναμία. Οι ATTIC μάλλον αποτελούν εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Το “The Invocation” λοιπόν είναι το ντεμπούτο τους και ακούγεται σαν το επόμενο άλμπουμ του KING DIAMOND. Πρωτότυπο; Ούτε καν αυτό. Υπάρχουν ήδη οι IN SOLITUDE, οι PORTRAIT, οι GHOST και ένα σορό άλλες λιγότερο γνωστές μπάντες που τους έχουν προλάβει σε αυτό. Ωστόσο, από όλα τα συγκροτήματα που αποδίδουν φόρο τιμής στα έργα του KING DIAMOND τολμώ να πω ότι οι ATTIC είναι οι πιο επιτυχημένοι σε αυτό.

Στοιχεία NWOBHM με μια λανθάνουσα doom αισθητική, φωνητικά στο στυλ ξέρετε-ποιού, καθαρές δυνατές κιθάρες, τύμπανα που δίνουν γρήγορο ρυθμό, εύστοχη χρήση του οργάνου hammond και στίχοι σε στυλ ταινίας τρόμου, συνθέτουν το θανάσιμο πορτρέτο του “The Invocation”. Θα έλεγα ότι το πρώτο μισό του δίσκου είναι ένα σύνολο από χιτάκια από αυτά που κολλάνε στο μυαλό και σας κάνουν να ψιθυρίζετε το ρεφρέν καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.

Η μόνη μου ανησυχία είναι ότι μετά από 2 ή 3 αντίστοιχους δίσκους το όλο θέμα θα παλιώσει και οι ATTIC θα εξελιχθούν σε ανέκδοτο. Θυμηθείτε, οι ATTIC προσφέρουν μια καθαρή KING DIAMOND/ MERCYFUL FATE εμπειρία χωρίς εμπλουτισμούς Rock ’n Roll, Black και αυτό ίσως ξενίσει.

Αν κανείς καταφέρει να ξεπεράσει το σκόπελο της εκπληκτικής ομοιότητας στο στυλ θα ανακαλύψει ένα όμορφο δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος. Φυσικά αν δεν υπάρχει η απαραίτητη πώρωση με MERCYFUL FATE/KING DIAMOND, κάτι τέτοιο ίσως αποδειχθεί ένα τεράστιο εγχείρημα…