Περιπετειώδης η δισκογραφική παρουσία των AXEHAMMER, με τα δύο demos στα 80s, το κλασικό πλέον ep “Lord Of The Realm” στα 90’s και τον παρθενικό τους δίσκο να κυκλοφορεί μόλις το 2005. Και μπορεί η συνέπεια να μην είναι στα προτερήματά τους, από τη στιγμή όμως που ότι έχουν κυκλοφορήσει στέκεται ανάμεσα στις καλύτερες κυκλοφορίες της εκάστοτε δεκαετίας, προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο.

Νέα δεκαετία λοιπόν, και νέος δίσκος για τους Καλιφορνέζους. Το “Marching On” τους βρίσκει με νέο τραγουδιστή, και αν στο άκουσμα της είδησης αυτής προβληματίστηκα, αρκούσαν τελικά μερικές νότες του Mandrake και κατ’ επέκταση του νέου δίσκου για να εξαφανίσουν τυχόν αμφιβολίες. Διαφορετική φωνή από τον προκάτοχό του, πιο κοντά σε μια χροιά που θα μπορούσε να ενταχθεί χονδρικά στη Halford σχολή, χωρίς να πιάνει τις ψιλές νότες και αποφεύγοντας τις extravaganzas, κάτι φυσικά που οδηγεί σε μια ελαφρώς διαφορετική μουσική προσέγγιση που τους θέλει λίγο περισσότερο power (US) και λιγότερο epic, με το μεγάλο ατού του δίσκου είναι οι τεράστιες riff-άρες.

Ναι μεν ο νέος δίσκος υστερεί σε σχέση με τους προκατόχους του, αλλά αυτό εν τέλει δεν έχει αρνητικό αντίκτυπο για αυτόν, όσο επισημαίνει το «βάρος» της ιστορίας τους. Ελπίζω να μην περιμένουμε να μπει η επόμενη δεκαετία για το νέο δίσκο. Αν πάλι αυτή είναι η προϋπόθεση για να συνεχίσουν να μας δίνουν διαμαντάκια, εδώ θα είμαστε και θα τους περιμένουμε.