Παρόλο που θαυμάζω και σέβομαι απεριόριστα τους UFOMAMMUT ως μπάντα, οφείλω να ομολογήσω ότι 6 μήνες πριν το "Opus Primum" μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Ακόμα χειρότερα, μετά τις χλιαρές πρώτες εντυπώσεις, παρατήρησα ότι το ενδιαφέρον μου για το δίσκο μειωνόταν ταχύτατα με το χρόνο. Λογικό, αφού δεν είναι εύκολο να ξεπεράσει εύκολα κανείς το σημάδι που είχε αφήσει το "Eve".

Το “Opus Alter” λοιπόν, είναι το δεύτερο μέρος της σειράς “Oro”. Όπως ήταν αναμενόμενο γενικές γραμμές τα δύο μέρη είναι παρόμοια! Τόσο μουσικά όσο εννοιολογικά και στυλιστικά. Μην πτοείστε όμως αν δεν έχετε έρθει σε επαφή με το “Opus Primum”. To “Opus Alter” μπορεί άνετα να σταθεί ως ανεξάρτητη μουσική οντότητα και μάλλον μπορεί κανείς να βρει πολύ περισσότερο «ψωμί» σε αυτό το δίσκο απ’ ότι στο πιο ήρεμο πρώτο μέρος.

Αν θα έπρεπε να συνοψίσω τις διαφορές μεταξύ των δύο, θα έλεγα ότι αυτές ως επί το πλείστον έχουν να κάνουν με τον όγκο. Το "Opus Alter" είναι σίγουρα λιγότερο trippy  από το "Opus Primum", είναι πολύ πιο ευθύ και περίπου 100 φορές βαρύτερο. Πράγματι ο δίσκος περιέχει μερικές από τις βαρύτερες συνθέσεις που οι UFOMAMMUT έγραψαν ποτέ. Από την άλλη το “Opus Alter” είναι τρομακτικά απλό! Εδώ όμως βρίσκεται η μαγεία αυτού του δίσκου. Οι UFOMAMMUT βασίστηκαν σε απλά δομικά συστατικά τα οποία όμως κέντησαν αριστοτεχνικά κάνοντας κάθε σύνθεση να φαντάζει εξαιρετικά πολύπλοκη και δουλεμένη.

Για όσους παραπονιούνται ότι το σύγχρονο Doom έχει να κάνει αποκλειστικά με την ανακύκλωση παλιών ιδεών και riffs, τότε το "Opus Alter" αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα ότι μπορεί να υπάρξει πρόοδος στο Doom και μάλιστα αυτή μπορεί να προκύψει από τις πιο απλές ιδέες. Οι UFOMAMMUT είναι πραγματικά πρωτοπόροι αυτού του κύματος της εξέλιξης. Το “Opus Alter” μπορεί να μην είναι το καλύτερο album της μπάντας μπορεί να λειτουργήσει ως η ιδανική εισαγωγή για τους αβάπτιστους στο μουσικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα UFOMAMMUT.