Έχοντας κυκλοφορήσει ένα αριστουργηματικό ντεμπούτο, οι προσδοκίες μου για το δεύτερο χτύπημα των VALIDOR, έστω και μόλις ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του “In Blood In Battle”, ήταν ιδιαίτερα υψηλές.

Το “Dawn Of The Avenger” τους βρίσκει να έχουν κρατήσει τον ήχο τους, κάπου ανάμεσα στα folk περάσματα των BLIND GUARDIAN και την επιθετική μανία των SKULLVIEW, προσθέτοντας και λίγους MANOWAR με ICED EARTH (όπου οι ταχύτητες ανεβαίνουν) διατηρώντας πάντα το απόλυτα προσωπικό τους ήχο, αφομοιώνοντας και όχι ξεπατικώνοντας τις επιρροές τους.

Κολασμένα επική, και απόλυτα βάρβαρη η μουσική τους, φαίνεται πως  της ταιριάζει απόλυτα ο χαρακτηρισμός Blood metal που οι ίδιοι της προσάπτουν, κάτι που οφείλεται και στην εξαιρετικά παθιασμένη φωνή, με προσωπικότητα, μακριά από τις ρέπλικες σε Dickinson/Tate που μας έχουν μάθει να προσκυνάμε (δεν μιλάω βέβαια για τα πρωτότυπα).

 Κομμάτια όπως τα “Grayskull”, “Glory on Thundera” και “Hear Me Thor” τα συγκαταλέγω μέσα μου δίπλα σε δυσθεώρητες κορυφές που στέκουν παντοτινοί ύμνοι που έχει να επιδείξει αυτή η μουσική. Ακόμα και η διασκευή στο “Hour of the Dragon” των MANILLA ROAD αξίζει αναφοράς, από τη στιγμή, που ενώ κράτησαν την ατμόσφαιρα που αποπνέει το πρωτότυπο, δεν δίστασαν να την αλλάξουν σε βαθμό που άνετα να περνάει για δικό τους κομμάτι.

Η επίθεση των VALIDOR δεν μοιάζει με το επιδέξιο σπαθί του ξιφομάχου που με δεξιοτεχνία ψάχνει ένα άνοιγμα στην άμυνα του αντιπάλου, αλλά με τη λυσσασμένη επίθεση με βαριοπούλα που βρίσκει κατευθείαν το στόχο της και τον συνθλίβει.

 Δεν χρειάζεται να περάσουν χρόνια για να νοιώσεις έναν δίσκο «κλασικό». Οι VALIDOR είναι εδώ ΤΩΡΑ, για να μνημονεύονται από τους λάτρεις του επικού για όσα χρόνια αυτή η  μουσική θα συνεχίζει να συγκινεί έστω και μια μειοψηφία.

Υ.Γ. Ψιλοάσχετο αλλά φέτος ο He-man και η παρέα του φαίνεται να είχαν την τιμητική τους, αφού εκτός από το “Grayskull” των VALIDOR έχουμε δίσκους από SKELETOR και EVIL LYN.