Μάλλον είναι περιττό να αναφερθώ στους λόγους για τους οποίους η πρώτη solo δουλειά του main man ενός από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που έχει αναδείξει το heavy metal συγκεντρώνει επάνω της τόσα πολλά βλέμματα. Επίσης θεωρώ αυτονόητο ότι είναι τουλάχιστον άσκοπο να αρχίσουν οι συγκρίσεις με τους IRON MAIDEN. Αυτό εξυπακούεται πως δεν σημαίνει έλλειψη προσδοκιών. Το ακριβώς αντίθετο για την ακρίβεια.

Σε πρώτη φάση δεν θα ήθελα με τίποτα να ακούσω κάτι που θα μπορούσε να μπει σε δίσκο των Maiden, και εδώ η προσπάθεια κρίνεται άκρως επιτυχημένη (εντάξει μπορείς να εντοπίσεις σημεία με κοινή συνιστώσα, όπως για παράδειγμα στο “Us Against the World”), με το ύφος να εστιάζει σε μελωδικές hard rock φόρμες με αρκετά εμπορική χροιά. Αυτό όμως που πραγματικά θα ήθελα να βρω στο “British Lion” ήταν ένας τουλάχιστον καλός δίσκος και εδώ οφείλω να ομολογήσω πως απογοητεύτηκα.

Τα τραγούδια ακούγονται άνευρα, χλιαρά και δυστυχώς κοινότυπα. Ακόμα και στις καλύτερες στιγμές του δίσκου που μετουσιώνονται στα “This Is My God” και “Eyes of the Young”, ενώ βρίσκω στιγμές στις οποίες μπορώ να «πιαστώ» προσωρινά, αδυνατώ να εντοπίσω ολοκληρωμένες συνθέσεις που να μου κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο.

Παρ’ ότι ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα, το αποτέλεσμα δεν είναι αντάξιο των προσδοκιών, που βασίστηκαν τόσο στην πληθωρικότητα του STEVE HARRIS ως συνθέτη, όσο και στο πολύ μεγάλο διάστημα στο οποίο το συγκρότημα φέρεται να ετοίμαζε το δίσκο.