Σταθερή αξία οι LONEWOLF. Σταθεροί στο ύφος τους, και το σημαντικότερο σταθεροί στην ποιότητα που συνοδεύει την εκάστοτε νέα κυκλοφορία τους. Συχνά τους αποκαλούν ως τους Γάλλους RUNNING WILD, χαρακτηρισμός που αναμφισβήτητα ταιριάζει στον μουσικό τους προσανατολισμό, ποτέ όμως δεν τους είδα ως υποκατάστατο, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον άδικο και δυσανάλογο με την αξία των δίσκων τους.

Έτσι και το “Army Of The Damned”, παρ’ ότι σίγουρα δεν αποτελεί την καλύτερη δουλεία τους, (τον τίτλο αυτής της θέσης παίρνει το ντεμπούτο τους, με το “The Dark Crusade” να ακολουθεί κατά πόδας), δεν παρεκκλίνει από το δίπολο που αναφέραμε, με μικρή εξαίρεση τον ελαφρώς πιο «μοντέρνο» ή ακόμα καλύτερα «πιασάρικο» (σε πολλά εισαγωγικά όμως) ήχο τους, κάτι που φαντάζομαι έχει να κάνει και με την μεταπήδησή τους με μεγαλύτερα δισκογραφικά σαλόνια με την προσθήκη τους στην Napalm. Βέβαια ο βαθμός στον οποίο έγινε αυτό, θεωρώ αδύνατο να δυσαρεστήσει κάποιον που είναι ήδη οπαδός τους, ενώ αντίθετα πιθανόν να μπορέσει να εκτιμηθεί και από λίγο μεγαλύτερα ακροατήρια. Κατά τα’ άλλα οι a la “Pile of Skulls” (σε ψιλοαυθαίρετη προσέγγιση) riff-άρες σε συνδυασμό με την αγριεμένη βαρβατιλοφωνάρα του Borner δημιουργούν το κατάλληλο υπόβαθρο για ένα άκρως μεταλλικό ρεσάλτο.