Φαντάζομαι ότι όποιος διαβάζει το συγκεκριμένο κείμενο γνωρίζει εκ των προτέρων το λόγο για τον οποίο έχει δημιουργηθεί τόσος θόρυβος για την παρθενική κυκλοφορία των UNISONIC. Ο λόγος φυσικά είναι η συνύπαρξη στην ίδια μπάντα μετά από πολλά χρόνια δύο εκ των κύριων υπευθύνων της δημιουργίας των δίδυμων πύργων του power metal (λέγε με Keeper). Εννοείται ότι τα υπόλοιπα μέλη που απαρτίζουν τη μπάντα μόνο τυχάρπαστα δεν είναι (Dennis Ward, Kostas Zafiriou, Mandy Meyer), απλά ωχριούν μπροστά σε αυτό που οι πεινασμένοι οπαδοί του ετοιμοθάνατου euro-power οραματίζονται σε αυτό το δίσκο, λόγω της ένωσης δυνάμεων των Hansen και Kiske.

Ελπίδες οι οποίες γιγαντώνονται με το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι, που μας δείχνουν ότι αν θέλουν μπορούν να γράψουν κομμάτια ικανά να αναπτερώσουν το πεσμένο ηθικό του φανατικού euro-powerά. Το θέμα όμως είναι ότι οι ίδιοι επέλεξαν να ακολουθήσουν διαφορετικό μονοπάτι, αφού από το επόμενο κιόλας κομμάτι το ύφος του δίσκου αλλάζει και η κοντινότερη αναφορά που μπορεί να γίνει στους HELLOWEEN είναι τα ηχοτόπια του “Pink Bubbles Go Ape”. Αφού λοιπόν μου πέρασε η κρυάδα της πρώτης ακρόασης, και χωνεύοντας τη κατεύθυνση που επέλεξαν να πάρουν, κατέληξα ότι πρόκειται για ένα καθ’ όλα ευχάριστο δίσκο ο οποίος κρατάει δυνατό αυτό το πνεύμα αισιοδοξίας που χαρακτηρίζει τις κυκλοφορίες ολόκληρης της καριέρας του Hansen, με χαρούμενες και πιασάρικες μελωδίες και τραγούδια που βασίζονται στα refrains, χωρίς να παραμελούν το υπόλοιπο κομμάτι.

Το “Unisonic” είναι ένας καλός δίσκος που εύκολα διασκεδάζει, αλλά δύσκολα γοητεύει. Αν και άδικο από τη στιγμή που πρόκειται για νέα μπάντα, το σημαντικότερο μειονέκτημά τους εντοπίζεται στο ότι δεν είναι αυτό που θα ήθελα από αυτούς να είναι (άκου θράσος, να επιλέξουν κάτι που ευχαριστεί τους ίδιους), και από την άλλη το πραγματικά ευχάριστο της υπόθεσης είναι η ευκαιρία να δούμε τον Kiske live (παρέα φυσικά με τον Hansen) να ερμηνεύει κομμάτια που μας έχουν σημαδέψει.