Λίγο πριν αναλάβω αυτήν την κριτική, έκανα μια σχετική έρευνα στο διαδύκτιο περί των HAMMERS OF MISFORTUNE και παρατήρησα πως το εξαμελές αυτό σχήμα από την Καλιφόρνια πολύ συχνά κατηγοριοποιείται στον χώρο του progressive metal. Η έκπληξη μου ως εκ τούτου από την πρώτη ακρόαση του “17th Street”, το οποίο αποτελεί και την πέμπτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, ήταν τεράστια.

Η μουσική των HAMMERS OF MISFORTUNE λοιπόν, έρχεται να μπολιάσει μια τεράστια και ποικιλόμορφη γκάμα μουσικών αναφορών, δημιουργώντας εν τέλει ένα απίστευτα ευφυές αποτέλεσμα. Εν γένει, το “17th Street” είναι ένας δίσκος που πατάει κυρίως πάνω σε doom φόρμες, γύρω τους όμως ξεδιπλώνονται αναφορές στη δεκαετία του '70, τους THIN LIZZY και τα πλήκτρα των DEEP PURPLE, θυμίζοντας σε αυτό το σημείο λίγο τους GRAVEYARD, στο κλασικό prog ροκ και το NWOBHM. Και όλα αυτά μπολιασμένα από μια βαριά, σε σημεία σχεδόν τρομακτική, επική ατμόσφαιρα στο style των SLOUGH FEG, αφού οι HAMMERS OF MISFORTUNE, αποτελούν πνευματικό παιδί του κιθαρίστα των δεύτερων, John Cobbett. Το “17th Street”, με όλη την πολυπλοκότητα των επιρροών του, είναι από την αρχή ως το τέλος ένας θρίαμβος! Το ομώνυμο κομμάτι ξεσηκώνει με το ευφυές MAIDEN-ικό riff του, ενώ το γρήγορο, ρυθμικό, επικό “The Grain”, όπως και η καλύτερη στιγμή του album, το “The Day The City Died”, με την έντονη αισθητική των GENESIS, αποτελούν δύο εκπληκτικές, μεγαλοφυείς συνθέσεις, δύο πραγματικά διαμάντια! Την ίδια στιγμή που οι ρυθμοί ανεβαίνουν επικίνδυνα στο “Romance Valley” και ηρεμούν στο μελαγχολικό, αλλά πανέμορφο πιάνο της μπαλάντας του δίσκου, “Summer Tears”.

Όπως και να το δεις, οι HAMMERS OF MISFORTUNE στο “17th Street” δημιούργησαν έναv αριστουργηματικό δίσκο, μια πραγματική έκπληξη για το φινάλε της χρονιάς. Σίγουρα η μουσική δεν είναι progressive, όχι με την έννοια που ο όρος έχει πάρει, καθώς δεν αποτελείται από πολύπλοκες τεχνικά συνθέσεις, καταφέρνει όμως παραδόξως, να ακούγεται ταυτόχρονα προοδευτικός και old school! Εντυπωσιακό επίτευγμα αυτό από μόνο του!