Ψυχαναλυτής δεν είμαι (κι ούτε θα γίνω ποτέ) αλλά αμφιβάλλω κι αν ένας τέτοιος θα κατάφερνε να εξηγήσει με ουσιαστικό τρόπο, έστω ένα μέρος απ’ όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό του Wrest. Ο κατά κόσμον Jeff Whitehead, αφού κατηγορήθηκε (άδικα; κανείς δεν ξέρει) από την πρώην γκόμενά του για ξυλοδαρμό και σεξουαλική κακοποίηση με εργαλεία για τατουάζ και πέρασε κάμποσο καιρό στη στενή (μιλάμε για αμερικάνικα κρατητήρια τώρα όμως, όχι για νορβηγικά ξενοδοχεία) επέστρεψε τον Νοέμβριο για μια ακόμα κατάθεση ψυχικού σκότους, μέσω του LEVIATHAN οχήματός του.

Με τον τίτλο “True Traitor, True Whore” να έχει μάλλον προφανή αποδέκτη, ο Wrest παίζει με λέξεις (“Whorror”, “Orifice”) και ήχους (“Blood, Red And True”) του παρελθόντος, μπλέκοντάς τα με το σήμερα, αποτυπώνοντας ίσως έτσι τα flash-backs και τα άλματα του ανθρώπινου μυαλού. Το black metal του ηχεί πολλυσυλεκτικό, δέχεται μικρές ενέσεις από μακάβρια, σχεδόν darkwave πλήκτρα (“Brought Up To This Bottom”) και ενίοτε υιοθετεί ambient, noise ή ακόμα και post-metal οπτικές (“Contrary Pulse”) επηρεασμένο ίσως από τη συμμετοχή του δημιουργού του στο αξιολογο project των TWILIGHT. Αποποιείται ίσως μέρος του μεγαλείου που διακατείχε το “Massive Conspiracy…”, παραμένει όμως απόλυτα μισανθρωπικό, στοχευμένο στην ανάδειξη της σκοτεινής πλευράς, η οποία όσο και αν δεν το θέλουμε υπάρχει μέσα στον καθένα μας.

Το να μιλήσουμε για τα βαθιά τύμπανα ή τις αφηγηματικές κιθάρες ή τα voice effects που συνθέτουν τα κομμάτια δεν έχει και πολύ νόημα, εδώ η ουσία βρίσκεται στο «όλον». Αυτό το «όλον» λογικά θα το εκτιμήσουν δεόντως όσοι είναι ήδη πνευματικοί συνταξιδιώτες στο (μοναχικό κατά τ’ άλλα ταξίδι του LEVIATHAN). Από τους υπόλοιπους, αυτοί που γουστάρουν το burzum-ικό black metal τους, ενισχυμένο με διάφορα ηχητικά τερτίπια της τεχνολογίας, αυτοί που βρίσκουν καταφύγιο στις σκοτεινές πλευρές του post-metal ήχου, αλλά και όσοι γενικότερα νιώθουν την αστική παράνοια να τους κυριεύει απειλητικά, εδώ θα βρουν τον δίσκο που κλείνει το 2011 με θριαμβευτικό τρόπο. Και μη χειρότερα...