Το post metal είναι μια πονεμένη υπόθεση. Κραταιό στη μεγαλύτερη διάρκεια των 00's, κατακλύστηκε από εξωφρενικά πολλές πανομοιότυπες μπάντες-κοροϊδίες και είδε το μεγαλύτερο μέρος της δυναμικής του να καταρρέει απότομα όταν οι ηγέτες του (ISIS) αποφάσισαν να εγκαταλείψουν. Έκτοτε συντελείται ένα βίαιο ξεσκαρτάρισμα μεταξύ των εναπομεινάντων, όπου ελάχιστοι ξεχωρίζουν και ο κόσμος έχει πια κουραστεί. Μέσα σ' αυτή την όμορφη ατμόσφαιρα έρχεται και ψάχνει λίγη αναγνώριση το δεύτερο album των OMEGA MASSIF.
Oι Γερμανοί, έχοντας το στρατηγικό πλεονέκτημα ότι πρόλαβαν να βγάλουν στις μέρες ακμής του είδους ένα δίσκο, που οι λάτρεις του χώρου αναγνωρίζουν ως σπουδαίο, συνεχίζουν στο καινούργιο "Karpatia" τις αφηγηματικές instrumental αναζητήσεις τους, αποφεύγουν εύκολα την παγίδα να ακουστούν "έντεχνοι", ενώ αντίθετα δίνουν χώρο στα βαριά riffs να κάνουν παιχνίδι, μπαίνοντας ανά στιγμές και με τα δυο πόδια στα χωράφια του ατμοσφαιρικού sludge. Οι μελωδίες τους πάντως μου θύμισαν το λόγο που κάποτε μου κέρδισαν το ενδιαφέρον σχήματα όπως οι PELICAN ή οι RED SPAROWES. Kαι το "I'm Karst" είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που άκουσα φέτος.
