Ο δίσκος αυτός, το “Backroads To Byzantium” αποτελεί την πρώτη μου, επαφή με τους GLYDER. Κι όμως οι Ιρλανδοί μετρούν ήδη αρκετές δουλειές και κινούνται σε ένα πλαίσιο κομμένο και ραμμένο για τα μουσικά μου γούστα. Βλέπετε έχουν πάρει πτυχίο με εξαιρετικό βαθμό στο κλασσικό hard rock των ’70s και ένα ξεγυρισμένο μεταπτυχιακό στους THIN LIZZY (Ιρλανδοί όντας…).
Αυτό ακριβώς είναι το “Backroads To Byzantium”. Ένα μουσικό ταξίδι που ξεκινάει το 1970, όταν ο Phil Lynott ξεκίνησε να μεγαλουργεί και εκτείνεται οριακά μέχρι το τέλος της σπουδαίας αυτής δεκαετίας, λίγο πριν γεννηθούν οι IRON MAIDEN. Όπως και να το δεις, οι GLYDER βρωμάνε sevent-ίλα από τα riffs τους, με προεξάρχον αυτό του “Even If I Don’t Know Where I’m Gonna Go” μέχρι τα κιθαριστικά solos της σχολής των Gorham/Robertson και την bluesy διάθεση που διαπνέει το νέο τους πόνημα, εμφανής στο “Down And Out” για παράδειγμα. Σίγουρα, επίσης, αφήνει εξαιρετικά θετική εντύπωση ο καινούριος τραγουδιστής τους Jackie Robinson, με τον μελωδικό και αρμονικό τρόπο που ερμηνεύει τις δέκα συνθέσεις του δίσκου. Ενός δίσκου που βρίθει εξαιρετικού, ουσιαστικού παιξίματος και ιδεών, από ένα συγκρότημα που έχει σπουδάσει και κατανοήσει σε βάθος τη δεκαετία του 1970.
Φυσικά, ένας τέτοιος δίσκος δεν μπορεί παρά να απευθύνεται σε εξίσου σπουδαγμένους περί τα 70΄s ακροατές. Για την ακρίβεια το “Backroads To Byzantium” αποτελεί μια πολύ καλή πρόταση για την εν λόγω κατηγορία μουσικόφιλων και μιλώντας για τον εαυτό μου, οι GLYDER έχουν κερδίσει ακόμα έναν ακροατή. Για όσους επιζητείται μια πιο μοντέρνα εκδοχή του hard rock, μπορείτε να την αναζητήσετε στους BLACK COUNTRY COMMUNION, τους THE ANSWER ή τους BLACK STONE CHERRY.
