Είναι γνωστό νομίζω σε όλους πλέον, πως το “Lulu” αποτελεί καρπό της συνεργασίας των METALLICA και του LOU REED. Στα πλαίσια αυτού συναντιούνται, αλληλεπιδρούν και ψάχνουν να βρουν σημείο σύγκλισης και επικοινωνίας δυο τελείως διαφορετικοί μουσικοί κόσμοι. Καλά, εντάξει! Και εγώ πάω να μαγειρέψω ψάρι στη σχάρα με σάλτσα μέντας και περγαμόντο!
Διότι οι δύο αυτοί κόσμοι δεν αλληλεπιδρούν, αλλά συγκρούονται. Συγκρούονται άγρια μετωπικά και ολοκληρωτικά! Η χαμηλή και βαριά φωνή του LOU REED δημιουργεί ένα τεράστιο κενό όταν προσπαθεί να πατήσει και να ακουστεί πάνω στα βαριά riffs των METALLICA, οι οποίοι με τη σειρά τους σμπαραλιάζουν βίαια τα πιο απαλά σημεία του δίσκου. Βέβαια, όλα αυτά ισχύουν μόνο όταν αναφερόμαστε σε τραγούδια, όπως το “The View”. Καθόλου εμπνευσμένα, αλλά τουλάχιστον τραγούδια! Γιατί στα πιο πολλά σημεία του, το “Lulu” θυμίζει τζαμάρισμα. Μονότονο, ανέμπνευστο, αλλού θορυβώδες και αλλού βαρετό, με τους METALLICA να παίζουν ότι να ‘ναι χωρίς κανέναν ειρμό. Ειδικά το κοπάνημα του Ulrich δεν περιγράφεται με λόγια και οφείλει να ακουστεί απλά και μόνο ως μνημείο κακού παιξίματος. Αποκορύφωμα είναι το “Pumping Blood” που μου χάρισε απλόχερα έντονα συναισθήματα, σαν αυτά που γεννιούνται όταν βρίσκεσαι στη μέση ενός σεισμού. Πανικός, στριγκλιές, σειρήνες, τζάμια που σπάνε κλπ.
Τελικά όμως, αυτός ο δίσκος έχει μια χρησιμότητα. «Πανούληηηη! Πανούλη! Αν δε διαβάσεις γρήγορα τα μαθήματα σου θα σε κλειδώσω στο δωμάτιο σου και θα σου βάλω το “Lulu” στη διαπασών! ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ! Και είναι και διπλό…»
Και για να σοβαρευτώ λίγο, εκεί που νόμιζα πως οι QUEENSRYCHE κερδίζουν τον τίτλο του χειρότερου δίσκου της χρονιάς, ήρθαν οι METALLICA και ο LOU REED να με διαψεύσουν πανηγυρικά! Δεν ξέρω τι είχαν στο νου τους οι METALLICA, πάντως μάλλον δεν άκουσαν το δίσκο πριν τον κυκλοφορήσουν, δεν εξηγείται αλλιώς. Διατηρεί το όνομά τους στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, δε λέω, αλλά ας ελπίσουμε να βγάλουν κάτι φυσιολογικό στη συνέχεια…
