Αν και το όνομά τους παραπέμπει σαφώς σε πιο φθινοπωρινές καταστάσεις, οι NOVEMBER’S DOOM επέλεξαν, όπως και στην προηγούμενη κυκλοφορία τους, τους καλοκαιρινούς μήνες για να μας παρουσιάσουν τη νέα τους δουλειά.
Το ''Aphotic'', ένατο στη σειρά δημιούργημά τους, κυμαίνεται στα γνωστά και υψηλά standards των Αμερικανών και καταφέρνει να διατηρήσει τις όποιες καλές εντυπώσεις έχουμε για αυτούς. Μέσα από ένα μουσικό είδος που, όπως έχω αναφέρει και παλιότερα, τα περιθώρια κίνησης είναι στενά, οι NOVEMBER’S DOOM όντας βετεράνοι, καταφέρνουν και ελίσσονται με ασφάλεια και σιγουριά.
8 κομμάτια συνολικά, με κύριο γνώρισμά τους την ατμόσφαιρα και την μελαγχολική διάθεση που αποπνέουν και ελάχιστες διαφοροποιήσεις από το γνώριμο και αποδεκτό ύφος τους. Λόγου χάρη κάποια γρήγορα ξεσπάσματα, ασυνήθιστα για doom σχήμα, ιδίως στο εναρκτήριο ''The Dark Host'', είναι κάτι που θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε ως ένα νέο στοιχείο άξιο αναφοράς. Επιπλέον στο ''What Could Have Been'' πρωταγωνιστικό ρόλο στα φωνητικά παίζει η γνωστή κυρία Anneke Van Giersbergen και με τη μαγευτική φωνή της καταφέρνει να ανεβάσει σε άλλο επίπεδο ένα κατά τα άλλα απλά συμπαθητικό ακουστικό κομμάτι.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι το ''Aphotic'' κινείται στη «μέση οδό». Δεν απωθεί βέβαια, αλλά ούτε και συναρπάζει όπως το ''The Pale Haunt Departure'' ή το ''The Novella Reservoir''. Είναι δεδομένα καλό album, προορισμένο απλά να ικανοποιήσει εν μέρει τους οπαδούς τους χωρίς να είμαι αισιόδοξος για την προσέλκυση νέων. Ακόμα και αυτό μόνο όμως πιστεύω ότι αρκεί για να του δώσει κάποιος μια ευκαιρία.
