Οι Αμερικάνοι TRIVIUM είναι ίσως το συγκρότημα που έχει διχάσει περισσότερο την μεταλλική κοινότητα τα τελευταία έξι περίπου χρόνια, έχοντας αποθεωθεί από κριτικούς, αλλά έχοντας ακούσει και τα μύρια όσα από τους οπαδούς του κλασσικού, κυρίως ήχου. Το 2005 με την κυκλοφορία του “Ascendancy” θεωρήθηκαν ως το the-next-big-thing στο χώρο του σύγχρονου metal και την επόμενη χρονιά, ενώ κυκλοφόρησαν ένα ακόμα καλύτερο album, το “The Crusade”, λίγο οι πιο thrash προσανατολισμοί που είχε σε σχέση με τον προκάτοχό του και λίγο οι σαφές παραπομπές των φωνητικών του Matt Heafy στον James Hetfield, ήταν αρκετά για να τους κολλήσουν την στάμπα των METALLICA wannabes. Το 2008 κυκλοφόρησαν το “Shogun”, το οποίο αν και η κορυφαία τους κυκλοφορία μέχρι σήμερα, δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε, εξαιτίας της προκατάληψης αρκετών απέναντί τους.

Όταν το group ήταν ακόμα στο studio για τις ηχογραφήσεις, ο Matt Heafy (κιθάρα/φωνητικά) ως άλλος Περίανδρος Πώποτας, δήλωνε θιασώτης του “Εμπρός, πίσω…”, δίνοντας ακριβώς το στίγμα του δίσκου. Η μπάντα μπόλιασε το ταλέντο, την εμπειρία και τα καλύτερα στοιχεία που την χαρακτηρίζουν μουσικά, έγραψε αμεσότερα και μικρότερα σε διάρκεια κομμάτια, άφησε στην άκρη τα πολλά τεχνικά μέρη του “Shogun”, έκλεισε πρόστυχα το μάτι στο “Ascendancy” και το “In Waves” εγέννετο. Οι γνωστές μελωδίες της μπάντας δένουν άψογα με τα πιασάρικα refrains, τα thrash riffs και τα groovy περάσματα, τιμώντας αρκετές φορές και τις σκανδιναβικές επιρροές τους. Τα φωνητικά επιτυγχάνουν την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στα brutal και στα καθαρά/αρμονικά, ενώ η εκτελεστική ικανότητα και απόδοση όλων, είναι υπεράνω κριτικής, ακόμα και του Nick Augusto, ο οποίος αντικαθιστά επάξια τον Travis Smith, πίσω από τo drumkit.

Πολλά και διάφορα έχουν λεχθεί κατά καιρούς για τους TRIVIUM και πολύς κόσμος τους θεωρεί παραγνωρισμένους. Εγώ πάντως ξέρω πως οι εν λόγω κύριοι έχουν πλούσιο ταλέντο και ικανότητες τόσο σε εκτελεστικό, όσο και σε συνθετικό επίπεδο, τα οποία έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο και μέσα από σκληρή δουλειά έχουν δικαιολογημένα καταφέρει, αυτά που έχουν καταφέρει έως τώρα. Το “In Waves” λοιπόν αντανακλά όλα τα παραπάνω. Μπορεί να μην είναι καλύτερο από το “Shogun”, αλλά σίγουρα είναι ένα καταπληκτικό album, συμπαγές, καλογραμμένο και ο ορισμός του “grower”. Όλα αυτά, πιστεύω πως αρκούν και περισσεύουν…