Πολύ black metal την είδε το κλασικό heavy τώρα τελευταία (βλέπε GHOST, HELL και IN SOLITUDE). Αυτόν τον αμαρτωλό δρόμο ακολουθούν και οι PORTRAIT, με τον δεύτερο δίσκο τους, συνεχίζοντας στο ίδιο στυλ με το ντεμπούτο τους παρά τις αλλαγές στις τάξεις τους. Και μπορεί ένας νέος μπασίστας να είναι γενικά δύσκολο να επιφέρει αλλαγές στο ύφος ενός συγκροτήματος, η αλλαγή όμως του ατόμου πίσω από το μικρόφωνο είναι ικανή να δώσει εντελώς νέο πρόσωπο σε ένα συγκρότημα. Eιδικά σε μια ιδιαίτερη περίπτωση όπως αυτή των PORTRAIT, όπου η εφιαλτική ατμόσφαιρα που αποπνέει η μουσική τους δεν ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίο κάθε φορά που κάποιος προσπαθούσε να τους περιγράψει, ανέφερε και τους MERCYFUL FATE…
Παρ’ όλα αυτά, διατήρησαν αναλλοίωτη την (όχι εντελώς πρωτότυπη είναι η αλήθεια) προσωπικότητά τους, με τον νέο τραγουδιστή να στέκεται στα ίδια υψηλά επίπεδα με τον προκάτοχό του. Μιας και αναφερθήκαμε στην ανεξίτηλη επιρροή που έχουν ασκήσει πάνω τους οι MERCYFUL FATE, να ξεκαθαρίσουμε ότι ενώ η αύρα του Βασιλιά και της παρέας του υπάρχει διάχυτη στο "Crimen Laesae Majestatis Divinae", κανένα κομμάτι δεν περιέχει «δανεισμένα» θέματα. Κομμάτια μεγάλης διάρκειας με πολλές εναλλαγές ρυθμού, εμπλουτισμένα με δολοφονικά riffs και αποκρυφιστικούς στίχους, οι οποίοι ευτυχώς ξεφεύγουν με μεγάλη άνεση να πέσουν στην παγίδα της γραφικότητας. Αυτό το συναίσθημα απόλυτου τρόμου που ξεχειλίζει από τον δίσκο, έρχεται να σπάσει κάπως το τελευταίο κομμάτι (Der Todesking) με την υποβόσκουσα επικούρα του.
Πληθαίνουν λοιπόν, όλο και περισσότερο τα νέα συγκροτήματα με ήχο στραμμένο στα 80’s, κατηγορία στην οποία φυσικά ανήκουν και οι PORTRAIT, με τη διαφορά ότι δεν επέλεξαν τον εύκολο δρόμο των MAIDEN και PRIEST, αλλά τον δύσβατο του DIAMOND, και το ευτύχημα είναι ότι βγήκαν νικητές. Άριστος δίσκος, ο οποίος μας προσφέρει πολλά παραπάνω από αναμασήματα που στοχεύουν στη νοσταλγία περασμένων μεγαλείων. Αυτός ο δίσκος μας υπόσχεται μεγαλεία τώρα, και όπως φαίνεται κρατάει τις υποσχέσεις του.
