Πολλές είναι οι φορές που παραπονιόμαστε ότι αγαπημένα μας συγκροτήματα δεν χαίρουν την αναγνωσιμότητα που τους αξίζει, βασιζόμενοι σε προσωπικά κριτήρια, παραβλέποντας τα στοιχεία αυτά που κάνουν μια μπάντα πραγματικά μεγάλη. Με τους JAG PANZER όμως έχουμε μια περίπτωση που σε κάνει να απορείς με την χαμηλή(αναλογικά μιλώντας πάντα) δημοτικότητας τους, αφού πληρούν κάθε κριτήριο ώστε να γνωρίσουν καθολική αποδοχή: συνεχόμενη δισκογραφική παρουσία(τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον) χωρίς μέτριες στιγμές(ποιο;; το “Dissident Alliance”, δεν θυμάμαι τέτοιο δίσκο, άσε με σου λέω), τεράστιες συνθέσεις, φοβερούς μουσικούς , και ένα τραγουδιστή, η φωνή του οποίου εκτός από αναγνωρίσιμη, είναι ικανή να λυγίσει σίδερα με το εύρος της. Μια φωνή που είναι η επιτομή του ορισμού του heavy metal.
Δεν μπορώ να φανταστώ κάτω από ποιες συνθήκες ο νέος δίσκος θα μπορούσε να ήταν κατώτερος των προσδοκιών, κάτι που φυσικά δεν έγινε. Ότι αγαπήσαμε στους PANZER θα το συναντήσουμε και στο “The Scourge Of The Light”. Το οποίο παρ’ ότι δεν έκανε την υπέρβαση ώστε να σταθεί ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους τους, κάτι που σε αντίθεση με πολλά συγκροτήματα έχουν ακόμα την δυνατότητα να κάνουν, το να πεις απλά ότι στέκεται δίπλα τους αξιοπρεπές φαντάζει λίγο, πολύ λίγο…
Η φωνή του Conklin διατηρείται στα θεόρατα ύψη που τον έχουμε συνηθίσει, ανεβάζοντας από μόνος του τα κομμάτια ένα επίπεδο πάνω, σφυροκοπώντας μας από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου αδυσώπητα με μοναδικές του ερμηνείες. Ακούστε το “Cycles” όπου το refrain μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και ο Conklin δεν σταματάει δευτερόλεπτο να σε ανατριχιάζει με το απίστευτο εύρος της φωνής του. Τα power διαμάντια με τις Malmsteen-ικές εισαγωγές “Condemned To Fight”, “Burn” και φυσικά οι επικές στιγμές του δίσκου που σε κάνουν να τραγουδάς με τη γροθιά υψωμένη “Call To Arms”, “Overlord”. Αποκορύφωμα του δίσκου είναι το τελευταίο ορχηστρικό κομμάτι “The Book Of Kells”, που πιστό στη παράδοση είναι επικό και ταξιδιάρικο, αποπνέοντας έναν αέρα “The Moors”, χωρίς όμως να φτάνει το μεγαλείο του, κάτι βέβαια που δεν μειώνει σε τίποτα την μαγεία του.
Άλλος ένας μεγάλος δίσκος από ένα πραγματικά μεγάλο συγκρότημα, ένα συγκρότημα που δεν σταματάει ποτέ να μας εκπλήσσει.
