Πρόκειται για γνήσιους απόγονους της τηλεοπτικής γενιάς της φράντζας που βρήκε θαλπωρή στην αγκαλιά της κυρίας Δρούζα και της κυρίας Μακρή, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Για να είμαι ακριβής είναι μετάλλαξη του παραπάνω με Twilight δίψα για αίμα και δυσκολία στην κατανόηση της glam κουλτούρας. Από αυτό και μόνο γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι οι BLACK VEIL BRIDES δεν είναι τίποτα παραπάνω από μπερδεμένους νέους με τάσεις αυτοκαταδίωξης και εγκληματικά κακό γούστο σε όλες τις εκφάνσεις της βαμπιρικής τους ζωής.
Όχι μόνο στα μαλλιά, στα ρούχα και στο μακιγιάζ λειτουργεί μια κακουργηματική συνδυαστική αίσθηση, αλλά κυρίως λειτουργεί στην ανύπαρκτη συνθετική ικανότητα, στις κακές μουσικές επιρροές και στη γενική έλλειψη καλλιτεχνικής αντίληψης και κριτικής προσέγγισης. Γιατί όσο κακός συνθέτης να είσαι, γιατί όσα 80s σόλο και να αντιγράψεις, όσες ανούσιες μελωδικές γραμμές και να ποτίσεις τα «τραγούδια» σου, όταν έχεις συναναστραφεί με έναν φυσιολογικό άνθρωπο καταλαβαίνεις ότι το rock, όπως το αποκαλείς, υλικό σου είναι για λιθοβολισμό. Το παίρνεις, το βάφεις μπλε και το πετάς στη θάλασσα. Δεν χρειάζεται ειδικές γνώσεις παρά μόνο καθημερινή έκθεση στον ήλιο.
Αν βέβαια αυτά μοιάζουν ψιλά γράμματα τότε τι να πω για τα προβληματικά riffs που ξενερώνουν, κυριολεκτικά, κάθε δευτερόλεπτο. Και για να προβάλω τους αιώνια αντιδραστικούς που δεν μπορούν να φανταστούν ότι μια μπάντα με αυτό το σουλούπι εν έτη 2011 παίζει πραγματικά κάκιστη μουσική, το ξεκαθαρίζω. Άκουσα το album αφαιρώντας την εικόνα της μπάντας από το μυαλό μου και κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα. Δεν είναι δυνατόν να βρεθούν καλά λόγια για αυτά τα αδιάφορα κομμάτια που κολυμπούν σε έναν ωκεανό από cliche. Μέχρι και δύο μπαλάντες έχουν «εμπνευστεί» οι θρύλοι του rock στις οποίες η πλήξη οδηγεί τον ακροατή στον τίτλο του αυτόχειρα. Στους στίχους δεν θα αναφερθώ γιατί δεν θέλω να επιβαρύνω το κάρμα μου.
Εν κατακλείδι, το “We Stitch These Wounds” είναι μουσικά ένας από τους 3 χειρότερους δίσκους που άκουσα τους τελευταίους μήνες ενώ σαν σύνολο η κυκλοφορία εκφράζει το απόλυτο πλαστικό σκουπίδι που δεν είναι καν άξιο λόγου. Θα σε συγκινήσει μόνο αν είσαι το αντικοινωνικό παιδί του σχολείου που το διαλέγουν πάντα τελευταίο στη μπάλα και μπορείς να ταυτιστείς με το αντιδραστικό τους μακιγιάζ, γιατί από μουσική άστα να πάνε...
0
