Ακόμα βραχνιασμένος από το επικών διαστάσεων έπος του Vicente Calderon και με το “White Christmas” να παίζει στο cd-player σε μια προσπάθεια να εναρμονιστώ με τη λαίλαπα εορτινά στολισμένων μπαλκονιών εν μέσω 24 βαθμών κελσίου, αποφάσισα να καταπιαστώ επιτέλους με το review του “Wanderer On The Edge Of Time”. Το ίδιο “White Christmas”, τραγουδισμένο από τον Bing Crosby, ήταν που αποτέλεσε το σινιάλο για την αποχώρηση των αμερικάνικων στρατευμάτων από τη Saigon, 5 ώρες δρόμος από τις εκβολές του ποταμού Mekong, κάπου στο Νότιο Βιετνάμ.
Αναλογιζόμενος την πορεία των MEKONG DELTA, αποφάσισα ότι μοιάζει με αυτήν μιας γυναίκας. Στην αρχή παρουσιάζεται μυστηριώδης, κρατώντας κάποια στοιχεία της ως επτασφράγιστα μυστικά, σε μια προσπάθεια να αναδειχθεί η ίδια μέσω της έξαψης της περιέργειας. Έπειτα, αναπόφευκτα, σου αποκαλύπτεται, αποδέχεται τον εαυτό της και την ερωτεύεσαι παράφορα, γιατί το αξίζει. Όμως, κάποια στιγμή έρχεται το τέλμα, δεν είναι στο χέρι της, και σε εγκαταλείπει, μα γυρνάει, καιρό μετά μετανιωμένη, ορθοκάπουλη, με νέο αέρα και σου προσφέρει αυτό που μόνο εκείνη μπορούσε, ακόμα και αν δεν καταφέρνει πλέον να φτάσει το ζενίθ της. Το πλησιάζει…
Έτσι και οι Γερμανοί, στα πρώτα βήματα της καριέρας τους, είχαν κύριο μέλημα να μη μάθει κανείς τα μέλη της μπάντας, τα οποία περιελάμβαναν εκτός των άλλων τους -διάσημους πια- Peavy Wagner και Jorg Michael. Βέβαια, αυτό δε θα μπορούσε να κρατήσει πολλά χρόνια και απογυμνωμένοι από το πέπλο μυστηρίου έβγαλαν δίσκους που υπήρξαν μνημεία στο progressive/tech-thrash metal, όπως τα “Kaleidoscope” και “Dances Of Death”. Το 1997, με την αποτυχία του “Pictures At An Exhibition”, διαλύονται για να επανενωθούν το 2007 με ακόμα ένα ολοκαίνουριο -πλην του Ralph- line up (μικρή σημασία έχει, γιατί η μπάντα πάντα ήταν και θα είναι το παιδί του μεγάλου Ralph Hubert). Τότε έβγαλαν και το πολύ καλό “Lurking Fear” αποδεικνύοντας σε όλους ότι δεν έχουν χάσει τίποτα από την έμπνευσή τους, σα να μην πέρασε μια μέρα.
Αμέσως μετά την κυκλοφορία του “Lurking Fear” και πριν βγάλουν νέο δίσκο, ο Ralph αντικατέστησε όλα τα μέλη της μπάντας για ακόμη μια φορά και απέκτησε το line-up που έχουν μέχρι σήμερα, το οποίο έκανε την πρώτη του παγκόσμια εμφάνιση στο live της Αθήνας –ένα τίμιο live αν και σχεδόν εντελώς απροβάριστο λόγω των συνθηκών. Δύο πράγματα κάνουν αίσθηση με την πρώτη ακρόαση του “Wanderer On The Edge Of Time”: Πρώτον, είναι μακράν ο πιο μελωδικός, ο πιο προσβάσιμος, ο πιο progressive metal δίσκος των MEKONG DELTA, μακριά από τον στρυφνό thrashy ήχο του “Lurking Fear”. Παρόλα αυτά, σαφέστατα ο αναγνωρίσιμος ήχος της μπάντας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Δεύτερον, η επιλογή του Martin LeMar των TOMORROWS EVE πίσω από τα μικρόφωνα ήταν το δίχως άλλο εξαιρετική από πολλές απόψεις. Αφενός έχει φοβερή φωνή (κάτι μας είπες τώρα!), αφετέρου δίνει έναν ανανεωτικό αέρα στην μπάντα αφού διαφέρει από τις προηγούμενες φωνές της. Μάλιστα, στα πιο αργά σημεία θα θυμίσει πολλές φορές Daniel Gildenlow.
Επί της ουσίας, το “Wanderer On The Edge Of Time” αποτελείται από 6 «κανονικές» συνθέσεις και 9 instrumental εισαγωγές, ιντερλούδια και ουβερτούρες στο κλασικό ύφος της μπάντας, οι οποίες δίνουν ροή στο δίσκο, προσελκύουν το progressive metal κοινό όπως τα χριστουγεννιάτικα στολίδια τα παιδιά και κάνουν τους υπόλοιπους να βγάζουν σπυράκια από τη βαρεμάρα. Βέβαια, αν είσαι ένας από τους υπόλοιπους, δε θα διάβαζες κριτική για τους MEKONG DELTA, ε; Τουλάχιστον όχι μέχρι αυτό το σημείο.
Από τα 6 συμβατικά κομμάτια, αν και μου άρεσαν λίγο-πολύ όλα, ξεχωρίζουμε το πιο γρήγορο σημείο του δίσκου, το εξαιρετικό “The Apocalypt - World in shards”, και το πιο ευκολοάκουστο κομμάτι που έχει γράψει ποτέ η μπάντα, το “Affection (L’Amoureux)”. Είπαμε, μπορεί να μη φθάνουν τις κορυφαίες στιγμές τους, αλλά τα πλησιάζουν από μια ασφαλή απόσταση. Για τελευταία πρόταση, αυτή δηλαδή που διαβάζουν όσοι βαριούνται να διαβάσουν όλο το κείμενο, έχω να πω ότι το όνομα MEKONG DELTA στο εξώφυλλο αποτελεί εγγύηση ότι δε θα απογοητευτείς. True story.
7,5
