Θα κινηθούμε κόντρα στις επιταγές του καλοκαιριού και στο κλίμα χαλάρωσης και ευφορίας που αυτό υποβάλλει. Θα καταπιαστούμε με νορβηγικές μυθοπλασίες αμερικάνικης προελεύσεως –και δη από τα Βραχώδη Όρη κάπου στο Colorado. Μουσικές παγωμένες, λυρικές, βάρβαρες, συναισθηματικές, επικές και ένα συγκέρασμα συγκεκριμένων metal ειδών για τα οποία, όμως, θα κάνουμε λόγο παρακάτω.

Εν αρχή, θα ξεγελαστούμε εσκεμμένα και ανεπαίσχυντα από το λογότυπο της μπάντας και το αρχικό groovy riff του εναρκτήριου “Legends”. Πρόκειται άραγε για ακόμα έναν όμορφο stoner-doom δίσκο; Και ο “άγγελος” στο εξώφυλλο με το σπαθί στο θηκάρι; Και οι νεκροκεφαλές που κρύβονται από πίσω; Τα κύματα και οι ψυχεδελικές φούσκες; Όλα θα αρχίσουν να βγάζουν νόημα ήδη από το πρώτο κομμάτι όταν λίγα δευτερόλεπτα αργότερα θα χιμήξουν black-ίζοντα φωνητικά (τα οποία θα υπάρχουν ισοκατανεμημένα με τα καθαρά από τούδε και στο εξής). Όταν μπουν οι κάργα επικές ακουστικές κιθάρες. Όταν αυτές συνδυαστούν με τα ψιλο-επικά, ψιλο-ταξιδιάρικα πλήκτρα. Τελικά τίποτα δεν ήταν τυχαίο.

Και ενώ είμαστε ακόμα στην αρχή, θα σιγουρευτούμε για το ενδιαφέρον του πράγματος. Το μεγαλείο του, βέβαια, δε θα αργήσουμε να το αντιληφθούμε. Για του λόγου το αληθές, θα βεβαιωθούμε και γι’ αυτό ευθύς αμέσως, με τις πρώτες ανατριχίλες του “Of Words And Ravens”. Εφεξής, το πράγμα θα πάρει την πορεία του, αργά και θριαμβευτικά προς την κορύφωση. Τα καθαρά φωνητικά ακούγονται μελαγχολικά, λες και βγήκαν από μια σπηλιά στην κορυφή ενός βουνού και υμνούν τους πολεμιστές που έφυγαν. Τα brutal φωνητικά λίγες φορές θα τα ξανακούσουμε τόσο επικά όσο εδώ. Τα βαριά αργόσυρτα riffs μπλέκονται με τις ακουστικές σε μια συνταγή με παρόμοια συστατικά με αυτήν των AGALLOCH αλλά με διαφορετικά αποτελέσματα.

Κάπου στο τέλος, εντελώς απ’ το πουθενά, σαν άλλο ένα “Hammerheart” στο τέλος του “Twilight Of The Gods” των ξέρετε-ποιων, υπάρχει το “Let Us Drink Till We Die”. Πρώτη εμφάνιση γυναικείων φωνητικών στο δίσκο και η ιδανική κάθαρση. Εντέλει, η λέξη είναι μία. Έπος.

9