Οι Disneyland After Dark (DAD) είναι μια ακόμη περίπτωση σαν τους GOTHARD…Αστέρες στην χώρα τους, την Δανία αλλά και σε κάποιες γειτονικές και από κει και πέρα το χάος…Αν για τους προαναφερθέντες Ελβετούς, είναι πραγματικά κρίμα να μην έχουν λάβει την δέουσα αναγνώριση, για τους Δανούς hard rockers η ευρωπαϊκή καταξίωση είναι άπιαστο όνειρο (αποφύγετε κάθε ανεπιθύμητο συνειρμό σχετικό με την γνωστή, αγαπητή ομάδα του Πειραιά). Οι Δανοί φίλοι μας αδικούν τους εαυτούς τους, με το να κρατούν στον ήχο τους στοιχεία από την cow-punk μίζερη εποχή τους, όταν μάλιστα καταφέρνεις και συνδυάζεις άψογα το hard rock feeling των AC/DC με την εμπορικότητα του ήχου των AEROSMITH. Είναι κρίμα και άδικο, να χτίζεις πιασάρικα refrainάκια με τόση ευκολία και ο ήχος στις κιθάρες να προσεγγίζει μια ψεύτική ξεπερασμένη rock n’ roll άποψη, που ακούγεται τόσο démodé όσο και ο Δάκης.

Ο Jesper Binzer με τις “Brian Johnson-ψηλές” και τις “Iggy Pop-χαμηλές” ακόμα μια φορά αποτελεί το σήμα κατατεθέν της μπάντας, με την φωνή του να είναι και η πιο αυθεντική hard-rock έκφανση της μουσικής της μπάντας. Το up-tempo “Camping In Scandinavia”, το AC/DC-ικό “Unexplained”, το radio-friendly “Little Addict” και το ρυθμικό ομώνυμο, αν και δεν είναι αντιπροσωπευτικά του album, δείχνουν τον σωστό δρόμο στους DAD για την επόμενη δουλεία τους. Τα “Dirty Fairy Tale”, “No Hero”, “Hey Now” και “All Right” λόγω της έντονης ψόφο-punk-rock μυρωδιάς τους, μου αφήνουν τελικώς, μια πικρή γεύση από την ακρόαση του album. Στα συν, το τελευταίο κομμάτι “Last Chance To Change” το οποίο φαντάζει στα αυτιά μου, μια έντιμη προσπάθεια να αναπαραχθεί η garage αισθητική των Raveonettes με πιο hard rock ενορχήστρωση…πείραμα επιτυχές…

Δύσκολη περίπτωση οι DAD, έτσι ώστε να καταλήξω σε συμπέρασμα για το αν μ’αρέσουν ουσιαστικά. Το “Scare Yourself” είναι ένα ακόμα καλό, μη τυπικό hard rock album, το οποίο έχει το κοινό του, αλλά και αρκετές “νέες” προτάσεις, οι οποίες προσωπικά δεν με πολυαγγίζουν. Μουσική για μονοεπίπεδη διασκέδαση και τίποτα παραπάνω…

6