Και επανερχόμαστε στο κλασσικό πλέον θέμα των μπάσταρδων χωρίς προσωπικότητα (a.k.a. Μ. Χ. Π.). Κάτι που μαστίζει την πλειάδα των μπαντών που ασχολούνται με το NWOAHM. Πόσες κόπιες θα βγουν πια; Δεν την παλεύω άλλο. Άντε πάμε για κράξιμο.

Κοινότυπα riffs, επιθετικά φωνητικά, μελωδικά ρεφραίν, δίκαση, κοφτά ρυθμικά μέρη, καλή τεχνική, πιασάρικη μουσική, αλλά... Όλα εδώ είναι, για την ολοκλήρωση της μπασταρδόπιτας. Α, ναί, ξέχασα ένα σημαντικό συστατικό. Καλή παραγωγή, το μόνο ίσως που αξίζει.

Ρε παιδιά, εκεί στην Αμερική. Σε εσάς απευθύνομαι. Ως πότε θα τρώτε το παραμύθι. Είμαι σίγουρος ότι η μπάντα στους επόμενους μήνες θα πουλάει σαν πόρνη, για να είμαι ευγενικός. Θα βγει σε περιοδεία με ηχηρό όνομα και θα κατακτήσει το κοινό στο οποίο στοχεύει – ηλίθιους. Γιατί; Γιατί η αγορά αυτής της χώρας να προάγει όλες αυτές τις κόπιες. Δεν το αντιλαμβάνομαι. Μάλλον είμαι και γω ηλίθιος. Τουλάχιστον έχω την εξυπνάδα να μην επενδύσω σε ένα φοίνικα που θρηνεί. Δε πα να καεί ο μαλάκας...


5