Έχω φτάσει σε οργασμό. Πρωτόγονο Black Metal at its finest. One Man’s band η υπόθεση εδώ. Χαοτικό μουσικό στυλ, πιστό στις πρώτες ιαχές του είδους. Ξύσιμο στις κιθάρες, παροξυσμικό ως επί τω πλείστω drumming και μια θρηνητική φωνή να προσδίδει το απαραίτητο «μίσος». Ποικιλία στα riffs, άλλοτε υπεργρήγορα, άλλοτε επικά και αργά, ακόμα και folk στοιχεία διάσπαρτα... Μια κυκλοφορία που στέκει από μόνη της και απευθύνεται σε λίγους, αλλά πιστούς.

Και όμως δεν πρόκειται για καινούρια κυκλοφορία του συγκροτήματος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ακυκλοφόρητα και demo κομμάτια από τις δύο κανονικές δουλειές τους, συν μια διασκευή στο “Nothing Changes” των DEATH IN JUNE. Είναι απορίας άξιο το γιατί μερικά κομμάτια δεν περιέχονται στις κυκλοφορίες αυτές αφού για μένα αποτελούν ικανότατα δείγματα της αξίας των LEVIATHAN. Ιδιαίτερα ορισμένα επικά riffs εδώ και κει καρφώνονται στο μυαλό και με ευκολία σε κάνουν να μη θες να σηκωθείς από την ανήλιαγη υπόγα όπου ακούς αυτό το πράγμα. Μόνο ως τέτοιο μπορεί να οριστεί με παραγωγή βινυλίου (σκρατς και σκρουτς) συνεχές distortion και υποβόσκουσα σκατίλα. Απορώ γιατί μου αρέσουν αυτά τα πράγματα. Μάλλον φταίει το γεγονός ότι με βίαζαν μικρό και συμβιβάζομαι πλέον με στριμόκωλες καταστάσεις. Ας είναι.

Όπως προείπα οι LEVIATHAN είναι για λίγους και καλούς και προφανώς ο βαθμός είναι τελείως προσωπικός. Υποκλίνομαι...


8