Η τρίτη δουλειά του ex- ANATHEMA, Duncan Patterson, αποτελεί ένα ταξίδι... στη μελαγχολία, τα πιο βαθιά μέρη της ψυχής και του μυαλού και έναν απαραίτητο συνοδό για τις νύχτες του χειμώνα (που επιτέλους μας επισκέφθηκε) μακριά απο το φώς και τη φασαρία της ημέρας.
Προς ευχαρίστησή μου, αλλά και έκπληξη, το ”Planetary Confinement” ουδεμία σχέση έχει με τις 2 προηγούμενες δουλειές του Patterson και του φίλου του Micheal Moss, “Saviour” (2002) και “Light’s Out” (2003). Όχι ότι ήταν άσχημες δουλειές, αλλά απλά αποτελούσαν αποδεχτές κυκλοφορίες. Αυτό το άλμπουμ όμως... ξεδιπλώνει όλα όσα είχαν απομείνει στα βάθη της ψυχής του Patterson απο τότε που έφυγε απο τους ANATHEMA.
Ολοκληρωτική έλλειψη samples και ηλεκτρικών κιθάρων, συνεχής χρήση της ακουστικής, τύμπανα όπου και όσο χρειάζονται, βιολιά και λοιποί συγγενείς τους εμφανίζονται και κάνουν το όλο σύνολο ακόμα πιο πεσισμιτικό-μελαγχολικό, τα πλήκτρα ελάχιστα επίσης και τέλος εξαιρετικά και διαφορετικά απο τα συνήθη του χώρου γυναικεία φωνητικά στα μισά περίπου κομμάτια (απο την Amelie Festa) που μαζί με την πεντακάθαρη παραγωγή και το ψυχολογικό που σου αφήνουν οι εκπληκτικοί (τί πρωτότυπο) στίχοι του Patterson, στοιχειώνουν τα πάντα στο χώρο που ακούς το άλμπουμ.
Ο Duncan Patterson οργιάζει στο συγκεκριμένο δίσκο! Απο τη στιγμή που πατάς το play και ξεκινάει το βασανιστικό πιανάκι του ομότιτλου κομματιού, μέχρι και το left over απο το “Eternity” των ANATHEMA, το χαοτικό “Eternity Part 24”, αυτός ο δίσκος ακούγεται συνεχόμενα. Αν πρέπει να υπάρχουν καλύτερες στιγμές, τότε αυτές είναι τα “The Weight Of The World”, το εκπληκτικό “Epitaph” και το “Legions”. Και μή ξεχάσω... υπάρχει και μια φοβερή ΔΙΑΣΚΕΥΗ (με όλη τη σημασία της λέξης) στο “Mr. White” των TROUBLE.
Για όσους αγαπάνε τις στιγμές χαλαρώματος ή ακόμα και «χασίματος» μετα μουσικής, ο δίσκος είναι απαραίτητος. Για τους μεταλλάδες που ό,τι δεν έχει ηλεκτρική και δίκασο δεν είναι μουσική... μακριά! Οι υπόλοιποι απλά ακούστε το και ταξιδέψτε στα έγκατα της καρδιάς και του μυαλού σας...
9
