Μετά από πολλά χρόνια δισκογραφικής απουσίας, καθώς το τελευταίο τους album ήταν το ”Occupational Hazard” του 1998, το Νεοϋορκέζικο τρίο επιστρέφει, αλλά δυστυχώς δεν μας φέρνει κάτι καινούργιο. Το σκηνικό παραμένει το ίδιο με το υπερσταθερό rhythm section να ισοπεδώνει και με τον Chris Spencer σε φωνή/κιθάρες να σκίζεται και να ιδρώνει κάτω από ένα πέπλο distortion, ενώ σκίζει το λαρύγγι του τραγουδώντας για χασάπικα και σπλήνες (οι Unsane έχουν μια ψύχωση με το αίμα και τη σάρκα).

Το album ανοίγει με το “Backslide” και με τη μία η μπόχα των Unsane αναδύεται. Τα γνώριμα riffs που σέρνονται και το αδιαπέραστο τοίχος από τα μπάσα καθώς επίσης και τα φωνητικά που ακούγονται λες και ο Spencer τραγουδάει από κουδούνι, δεν δείχνουν κάτι καινούργιο αλλά και πάλι, όσο και να επαναλαμβάνονται, σου προκαλούν την επιθυμία να σπάσεις το σπίτι σου. Στο “Release”, το επόμενο track του δίσκου, drummer και μπασίστας ακολουθούν ο ένας τον άλλον και έτσι την κατάλληλη στιγμή εκρήγνυνται ενώ ο Spencer ωρύεται στο χαλασμένο του μικρόφωνο.

Από τη μεριά της παραγωγής, σχεδόν όλα πάνε καλά. Η κιθάρα ακούγεται ακριβώς όπως πρέπει, το μπάσο είναι όσο πιο βαρύ γίνεται, η φωνή μόνιμα σε distortion εκτός από ένα ή δύο σημεία και χωρίς πολύ ένταση για να ενοχλεί, αλλά τα τύμπανα είναι αρκετά ισοπεδωμένα και στεγνά, μπορείς έτσι όμως να ακούσεις ό,τι παίζεται.

Ακούγοντας όλο το album καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι σίγουρα οι τύποι δεν κόπτονται και καθόλου για το αν το album θα γίνει “το must του φετινού καλοκαιριού” και ότι έχουν μείνει συνθετικά στο 1998, καθώς καμία απολύτως αλλαγή δεν έχει επέλθει στον ήχο της μπάντας. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι κύριοι αυτή ξεκίνησαν μαζί με μπάντες σαν τους Melvins, την σχολή για συγκροτήματα όπως οι Dillinger Escape Plan, οι Burst, οι Converge και οι Breach. Εν κατακλείδι λοιπόν το album δεν εντυπωσιάζει, αλλά χάρηκα που έπεσε στα χέρια μου επειδή πολύ απλά είναι το νέο album τον Unsane. Ισοπεδωτικοί όπως πάντα θα τους δώσω (με προφορά Ι. Τριανταφυλλίδη)


7.5