Καινούργια δουλειά για τους Domain, οι οποίοι αυτή τη φορά προσπαθούν να κάνουν κάτι διαφορετικό. Κι η αρχή γίνεται με το ότι πρόκειται για το πρώτο concept άλμπουμ τους.
Το “Last Days Of Utopia” εξιστορεί αυτό που λέει ο τίτλος του... τις τελευταίες μέρες της Utopia. Η ιστορία είναι του τραγουδιστή της μπάντας, Carsten Schulz (Evidence One) και μουσικά είναι «ντυμένη» απο τον κιθαρίστα και παραγωγό τους, τον Axel Ritti. Μουσικά τώρα ο δίσκος ακολουθεί κάπως διαφορετικά μονοπάτια απο αυτά που είχαν ακολουθήσει οι Domain μέχρι σήμερα. Είναι πιο heavy, κάπως περισσότερο επικός, με περισσότερα progressive στοιχεία και περάσματα και συμφωνικός. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το power metal παρελθόν τους έχει φύγει. Κάθε άλλο... υπάρχει και φαίνεται, αλλά ίσως είναι πιο περιορισμένο αυτή τη φορά. Η αλλαγή αυτή όμως στο ύφος της μουσικής με μπέρδεψε λιγάκι. Ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα ως μπάντα και η νέα τους δουλειά δε βλέπω να αλλάζει και πολύ την άποψή μου. Ωραία τραγούδια, ωραία σημεία, αρκετά καλά δουλεμένα, αλλά αποτέλεσμα που είναι καλό και όχι τίποτα παραπάνω. Μπορεί λοιπόν να υπάρχει σαφέστατα κάποια πρόοδος, τα φωνητικά να είναι πολύ καλά (και σε προσωπικό τομέα και σε ιδέες στα backing) και η παραγωγή επίσης, αλλά το αποτέλεσμα και το σύνολο μετράει.
Καλές στιγμές υπάρχουν σαφώς και είναι τα “A New Beginning”, το καρα-Dream Theater-ικό 9λεπτο “On Stormy Seas” με ένα προφανέστατο «δάνεισμα» σημείων του “Pull Me Under” (όπως το σημείο του ρεφραίν στο κομμάτι των Theater), οι power-ίλες “The Great Rebellion” και “Last Days Of Utopia” και τέλος το πιο παράξενο κομμάτι του δίσκου που είναι κάτι σαν μπαλάντα σε πιο hard rock ύφος και αρκετό bluesy συναίσθημα, το “Left Alone”. Δεν υπάρχει κάτι όμως που να κάνει τη διαφορά. Και παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες της εταιρίας να βοηθήσει με την κυκλοφορία του δίσκου και σε limited edition με πολύ και άκρως ελκυστικό υλικό, δε βλέπω τον τρόπο που θα κάνουν το «μπαμ» στην καριέρα τους με αυτή την κυκλοφορία.
Άν σας άρεσε το πολύ καλύτερο και παρεμφερές “Days Of Rising Doom” των AINA, ίσως να το βρείτε κι αυτό ενδιαφέρον. Οι φίλοι της μπάντας δε θα απογοητευτούν νομίζω, όπως κι εκείνοι οι ορκισμένοι οπαδοί του power/epic. Για τους υπόλοιπους δεν εγγυώμαι. Ικανοποιητική προσπάθεια και θέληση απο τη μπάντα, αδύναμο όμως το αποτέλεσμα. Ίσως την επόμενη φορά τα πάνε καλύτερα. Μέχρι τότε...
5
