Είχα καιρό να ακούσω νορβηγικό Black Metal (the old way) και να μη μείνω αδιάφορος. Όλο τα ίδια και τα ίδια αναμασιούνται και προσφέρονται με ένα περιτύλιγμα δήθεν μίσους και κακίας πασπαλισμενο με παραγωγή «νεκρή» που μόνο θόρυβος ήταν. Οι Celebratum δεν πέφτουν στην παραπάνω παγίδα.

’Οπως και στο ντεμπούτο τους (είχαν βέβαια προηγηθεί δύο demos) “Mirrored Revelation” έτσι και εδώ αφήνουν απόλυτα ικανοποιημένους όσους έχουν τη διάθεση να ψαχτούν με κάτι καινούριο. Το στοιχείο που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι ότι πέρα από τα τυπικά black metal μέρη με τα γρήγορα τύμπανα και τα ξυσίματα δε διστάζουν να χώσουν σφήνες και κάτι απίστευτα επικά μέρη στις κιθάρες που αν μη τι άλλω προσφέρουν στο όλο άκουσμα. Έτσι εκεί που ακούς blastbeats το γυρίζουν σε mid tempo επικοκλασικό, που δε παύει όμως να έχει το απαραίτητο black metal συναίσθημα με όλα τα όργανα να ακούγονται ξεκάθαρα και τα κιθαριστικά riffs να σκοτώνουν.

Η όλη μαγκιά τους τελικά είναι ότι καταφέρνουν να μην είναι καθόλου βαρετοί παρά το γεγονός ότι τα κομμάτια τους είναι επί τω πλέιστον μεγάλα σε διάρκεια. Την επίθεση που εξαπολύουν διακόπτει μόνο το (μικρής διαρκείας) instrumental κομμάτι “Act of Insanity”. Με τίτλους όπως “Mirror of Suffocation” (η καλύτερη στιγμή της κυκλοφορίας κατά τη γνώμη μου), “Ectstacy of Pain” και “Pestilent Womb” εύκολα καταλαβαίνει κανείς τι πραγματεύονται οι στίχοι. Tο τέλος της ανθρωπότητας, την έλευση του κακού κτλ. κτλ. Ε, αφού έτσι τη βρίσκουν τα παληκάρια, εγώ τι να κάνω; Ο τραγουδιστής «ξερνάει»-τραγουδάει μια χαρά ενώ πoυ και πoυ κάνει κάτι ανώμαλα ρουφηχτά φωνητικά. Ένα άλλο θετικό πέρα από την φοβερή παραγωγή είναι το ότι το cd περιέχει και δύο καινούρια videos για τα κομμάτια “Ecstasy of Pain” (έχει γέλιο) και “Riders of Storm” με το δεύτερο να έχει ναι μεν live εικόνα, αλλά ήχο από το στούντιο.

Μια κυκλοφορία που στο σύνολο της αφήνει τον καθένα ικανοποιημένο. Θα είναι κρίμα να περάσει απαρατήρητο από τους μυημένους στο είδος. Επενδύστε άφοβα.


8