Δεύτερος δίσκος για τους Hermano, και αν το ντεμπούτο τους ‘Only a Suggestion’ πέρασε μάλλον απαρατήρητο, η νέα τους προσπάθεια αξίζει να έχει μια καλύτερη τύχη. Πόλος έλξης για τους περισσότερους σίγουρα αποτελεί η συμμετοχή του John Garcia (Kyuss) στα φωνητικά. Μαζί του βρίσκονται οι David Angstrom (Supafuzz) στις κιθάρες, Dandy Brown στο μπάσο και Chris Leathers στα τύμπανα, ενώ στην περιοδεία έχουν μαζί τους και τον Olly Smit (Celestial Season).
Το ‘Dare I say’ περιέχει έντεκα κομμάτια που κινούνται στο χώρο του stoner/desert rock αν και αυτοί οι όροι δεν με ενθουσιάζουν. Ο ήχος, κλασσικός για το είδος, φέρνει στο μυαλό αρκετά Queens of the Stone Age και τα λοιπά. Μουσικά δεν επιχειρούν κάτι καινούριο στο χώρο, χρησιμοποιούν την επιτυχημένη συνταγή: δυνατές κιθάρες με εμφανή blues στοιχεία, πιασάρικα κομμάτια με απλή δομή και σχετικά γρήγορες ταχύτητες. Μονότονα τραγούδια όπως το “Quite Fucked”’ θα μπορούσαν να λείπουν. Οι στίχοι όπως θα περιμένατε δεν αποτελούν και το δυνατότερο στοιχείο του δίσκου αλλά δε νομίζω ότι ενδιαφέρει και κανένα. Γενικότερα, η επανάληψη δεν αποφεύγεται σε ορισμένα σημεία τα οποία όμως δεν είναι αρκετά για να χαλάσουν τις εντυπώσεις.
Αυτό που ξεχωρίζει στο δίσκο και του δίνει και χαρακτήρα είναι σίγουρα τα φωνητικά του Garcia ο οποίος επιστρέφει σε μεγάλα κέφια, ειδικά στα πιο βαρύτονα σημεία. Οι κιθάρες επίσης ανήκουν στα θετικά με το κλασσικό χαμηλό κούρδισμα ενώ τα τύμπανα είναι αυτά που ταιριάζουν στο είδος. Κομμάτια που ξεχώρισα είναι τα “Brother Bjork” και “My Boy”. Επίσης ενδιαφέρον έχει και το ακουστικό (το μόνο στο δίσκο) “Murder One” σε Alice in Chains/Days Of The New ύφος.
Ο δίσκος συνολικά ακούγεται ευχάριστα, κατά προτίμηση δυνατά και είναι σίγουρο ότι θα ανεβάσει τη διάθεση. Χωρίς να πρόκειται για κάτι ριζοσπαστικό, οι συνθέσεις με το ‘χύμα’ χαρακτήρα τους κερδίζουν τους περισσότερους. Θα ενθουσιάσει τους οπαδούς του είδους (και του Garcia) ενώ ακόμα και οι «εκτός φάσης» θα το βρουν ενδιαφέρον.
7
