Παρ΄ότι η μουσική των Therion δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως εμπορική, η ταυτόχρονη κυκλοφορία του ‘Lemuria’ μαζί με το ‘Sirius B’ και η αναπόφευκτη σύγκριση φανερώνει ότι και το πιο εύπεπτο είναι αυτό κερδίσει αμέσως τον ακροατή. Με απλά λόγια, ενώ η ποιότητα του ‘Lemuria’ βρίσκεται σε αντιστοίχως θεόρατα επίπεδα σε θέματα συνθετικού οίστρου και παραγωγής (τόσο στουντιακής, όσο και ορχηστρικής / χορωδιακής), ο δίσκος φαντάζει «εκτός εποχής» αν κάποιος έχει ασχοληθεί πρώτα με το ‘Sirius B’.
Τι σημαίνει αυτό; Απλά ότι το ‘Lemuria’ είναι αρκετά πιο «σκούρο», αρκετά πιο κοντά στα πρώτα χρόνια του Christofer Johnsson, με τα «κάφρικα» φωνητικά να περιορίζονται όμως στο εναρκτήριο κομμάτι. Πιο κοντά στα πρώτα χρόνια είναι η γενικότερη αίσθηση φυσικά, και τίποτα περισσότερο, καθώς η εξέλιξη του ιθύνοντα νου των Therion ως μουσικού έχει υπάρξει θεαματική.
Έτσι το «μεταλλικό» κομμάτι της μουσικής ακολουθεί τα πρόσφατα πρότυπα, αλλά εντυπωσιάζει με τις έξυπνες ιδέες του. Σε αντίθεση με το ‘Sirius B’, μπορεί να γονατίσει τον ακροατή με ορισμένες υπέρβαρες στιγμές, αλλά πέρα από αυτό φροντίζει να είναι σκοτεινό συνολικά. Είτε ως αυτούσιο Therion-metal, είτε ως υπόβαθρο για τη συμφωνική ορχήστρα της Πράγας και την αντίστοιχη Τσέχικη χορωδία. Όπως και στο ‘Sirius B’, το συμφωνικό στοιχείο είναι έντονο, αν και δείχνει να έχει περισσότερο συνοδευτικό χαρακτήρα. Συνολικά ο δίσκος παραμένει όμως παράδειγμα εξαιρετικού symphonic metal με τα φωνητικά της χορωδίας να προσθέτουν πολλά παραπάνω από αυτά που έχει συναντήσει κανείς στο παρελθόν.
Ο όρος symphonic metal θεωρώ ότι βρίσκει την τέλεια έκφραση στο πρόσωπο του Christofer Johnsson, επειδή και τα δύο συστατικά του, κάνουν μαγικά στα χέρια του Σουηδού. Αυτό σε ότι αφορά ψυχρά την ποιότητα και αρτιότητα των συνθέσεων στο ‘Lemuria’. Προχωρώντας παραπέρα, από την οπτική της προσωπικής προτίμησης, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι ναι μεν ο τύπος είναι μάστορας, αλλά δεν του ταιριάζει η πολύ μελαγχολία που επιχειρεί να μεταδώσει στο ‘Lemuria’, πάντα σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια. Θεωρώ ότι έχει μεγαλύτερη έφεση στο να εξυψώνει / ξεσηκώνει τον ακροατή όπως κάνει στο ‘Theli’ για παράδειγμα, παρά να ακούγεται ως ένας ακόμα «Σουηδός» με την μουσική έννοια.
Φυσικά, ενδεχομένως να παίζει ρόλο και το στιχουργικό περιεχόμενο το οποίο, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω εντρυφήσει. Και ο λόγος ακούει στο όνομα Thomas Karlsson. Καθιερωμένος στιχουργός για τα Therion albums, αν και αυτή τη φορά δίνει ρέστα και ουσιαστικά ενώνει με σουρεαλιστικό τρόπο τα δύο αντικείμενα των σπουδών του, τα θρησκευτικά και την αρχαία ιστορία. Έτσι θα βρείτε αναφορές από τις Σειρήνες, μέχρι τους Vikings και τους Mayas (με ισπανικό στίχο), ενώ παρελαύνει και το ελληνικό στοιχείο με τον Προμηθέα (στα γερμανικά). Ως παρένθεση, αναφέρω ότι σε πιο αρχαιο-θρησκευτικό επίπεδο κυμαίνεται η θεματολογία του ‘Sirius B’, ενώ δε λείπουν και στίχοι στα ρώσικα.
Γενικά, ο Johnsson επέλεξε και γλώσσες που να «γράφουν» στη χορωδία, που όπως και στο ‘Sirius B’, έτσι και στο ‘Lemuria’ εκτελεί σε αρκετά σημεία χρέη lead vocalist. Οι επιδόσεις των μελών της είναι καταπληκτικές, και εν τέλει το αξιοπερίεργο είναι το που φτάνει το ταλέντο του Johnsson. Δηλαδή, ποιος άλλος μπορεί να συνθέσει άψογο heavy metal, συμφωνικά πρελούδια και χορωδιακές ελεγείες;
Συνοπτικά, πέρα από το…υμνολόγιο που θα διαβάσετε στο συγγενικό άρθρο για το ‘Sirius B’, αξίζει να αντιμετωπίσετε τις δύο δίδυμες (όχι όμως όμοιες σε καμία απολύτως περίπτωση) κυκλοφορίες με δέος. Όχι από προκατάληψη, αλλά επειδή έτσι τους αρμόζει. Σκέφτομαι το φόρτο εργασίας που προηγήθηκε, ακόμα και για το πλήρες artwork, και συλλογίζομαι ότι καιρό είχα να δω τόσο ολοκληρωμένες δουλειές. Σκέφτομαι αυτά που γύριζαν μέσα στο κεφάλι του Johnsson και απορώ πως και γιατί τέτοιοι μουσικοί δεν κάνουν το βήμα παραπάνω. Αμέσως έρχεται και η απάντηση: απευθύνονται σε ακροατές που έχουν αντίληψη της μουσικής ως οντότητα, και όχι ως διασκέδαση. Αν και ακόμα και η διασκέδαση μπορεί να προκύψει εύκολα και κατ’επιλογήν, αγοράζοντας και ακούγοντας τα δύο νέα Therion.
8
